دخمه مردگان پاریس

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تسریر، به نقل از سایت کارناوال، دخمه مردگان یکی از ترسناکترین جاذبه های دنیا به شمار می رود و همچنین از مهمترین جاذبه های گردشگری پاریس به حساب می‌آید. تونل هایی تنگ و طولانی که بقایای اجساد ۶ میلیون نفر را در خود جای داده اند. قدم زدن در میان تعداد زیادی جمجمه و اسکلت کار هر کسی نیست؛ به همین خاطر بازدید از دخمه مردگان پاریس را تنها به افراد شجاع پیشنهاد می کنیم که به گردشگری سیاه و دیدن مکان های تنگ، تاریک و وحشتناک علاقه مند هستند.

درست در زیر شهر زیبای پاریس با آن ظاهر جذاب و عاشقانه اش، تونل های متعدد و تو در تویی وجود دارد که آن را با نام «دخمه مردگان» می شناسند. دخمه مردگان در حقیقت یک استودان است که در زیر شهر پاریس قرار گرفته است و باقی مانده استخوان های بیش از ۶ میلیون تن از پاریسی ها در آن نگهداری می شود. این دخمه در گذشته یک معدن سنگ آهک بود اما در گذر زمان به متروکه بدل شد و پس از آن که قبرستان های پاریس از اجساد پر شده بودند، استخوان ها به درون پیچ و خم های این معدن منتقل شدند.

همه چیز درباره اینجا ترسناک و هیجان انگیز است؛ از ورودیش گرفته تا راهروهای تنگ و دیدنی های خاصش همه و همه توجه تان را جلب خواهند کرد. درباره طول این تونل ها به طور دقیق نمی‌توان سخن گفت؛ اما این عدد را در حدود ۳۲۱.۸ کیلومتر تخمین زده اند. اگرچه باید بدانید استودان تنها بخش کوچکی از معدن سنگ را شامل می شود که کریر دو پاریس (carrières de Paris) نام دارد اما این روزها، پاریسی ها از تمام این معدنِ تو در تو به عنوان دخمه مردگان یاد می کنند.

آماده سازی این معدن سنگ برای انتقال استخوان ها از سراسر پاریس کمی پس از سال ۱۷۷۴ آغاز شد؛ زمانی که دیوار گورستان مرکزی ریزش کرد. دیگر مجالی برای تعلل باقی نمانده بود و باید هرچه سریعتر چاره ای می اندیشیدند و این چاره، «دخمه مردگان» در زیر شهر پاریس بود… در نهایت در سال ۱۷۸۶، معدن سنگ باستانی برای انتقال استخوان ها آماده شد و در همین زمان از سراسر پاریس، استخوان ها به سوی این مکان روانه شدند. اینگونه شد که واگن های استخوان، شبانه از طریق یک ورودی که در خیابان له تمب-ایسوار (la Tombe-Issoire) قرار داشت وارد معدن می‌شدند.

پس از مدتی این دخمه به کلی از خاطر مردم فراموش شد و دیگر کسی حتا به این موضوع فکر نمی کرد که حالا پاریس بر روی شش میلیون تن انسان قرار گرفته است. تا اینکه در اوایل قرن ۱۹، این جا به مکانی برای برگزاری کنسرت و دیگر رویدادهای مخفیانه تبدیل شد.

با عمومی شدن این خبر، دوباره توجه ها به سوی این مکان جلب شد و در نتیجه آن، بازسازی هایی در این مکان اتفاق افتاد و امکان دسترسی در اطراف میدان دونفر-روشرو (Denfert-Rochereau) به وجود آمد و دخمه مردگان در سال ۱۸۷۴، برای بازدید عموم گشایش یافت.  امروزه باید از دخمه مردگان با عنوان موزه یاد کنیم چرا که از تاریخ اول ژانویه ۲۰۱۳، نام دخمه مردگان در میان ۱۴ موزه شهر پاریس قرار گرفت.

تاریخچه دخمه مردگان پاریس

قدمت دخمه مردگان به بیش از دو قرن پیش باز می گردد و داستان های جالبی درباره سر گذشت این مکان وجود دارد. پس لازم است نگاهی به تاریخچه دخمه داشته باشیم و از این طریق، بیشتر آن را بشناسیم. اما از آن جایی که پاریس همیشه برای دفن مردگان با چالش هایی مواجه بوده در ابتدا نگاهی به تاریخچه گورستان های پاریس خواهیم داشت.

گورستان های پاریس

در حدود قرن پنجم میلادی اغلب قبرستان های پاریس در اطراف کلیسایی به نام نوتر-دام-ده-بوآ (Notre-Dame-des-Bois) قرار داشتند. در قرن نهم نرمن ها (برخی مردم شمال فرانسه) و انگلیسی ها با یکدیگر درگیر شدند و در همین میان قسمت های زیادی از کلیسای نوتر-دام-ده-بوآ تخریب شد. پس از اتمام درگیری ها مردم بومی قبرستان های این منطقه را بازسازی کردند و در سال ۱۱۳۰ یک گورستان واحد به نام هولی اینسنت (Holy Innocents’ Cemetery) به وجود آمد که در واژه به معنای «قبرستان مقدس بی گناهان» است. این گورستان از قرون وسطا تا قرن هجده میلادی کاربری داشت و قدیمی ترین و بزرگترین گورستان پاریس شمرده می شد.

بد نیست بدانید که از زمان امپراتوری روم در فرانسه کنونی، مردم پاریس متوفیان شان را در اطراف شهر دفن می کردند؛ اما رفته رفته گورستان هایی ساختند تا رفتگان شان به آن ها نزدیکتر باشند. محبوب ترین قبرستان در پاریس، گورستان مرکزی یا همان قبرستان مقدس بی گناهان بود. البته برخی هم عزیزان شان را در محوطه کلیساها دفن می کردند که هر کسی توانایی پرداخت هزینه قبر در کلیساها را نداشت.

هنوز یک قرن از تعبیه قبرستان مرکزی برای خاکسپاری مردم پاریس نگذشته بود که فضای قبرستان متبلور از مردگان شد. یکی از راه حل ها ساختن یک گالری از استخوان مردگان بود. سقف ها و دیوارهای این گالری که درون قبرستان قرار داشت، همگی با استخوان پوشانده شده بودند؛ اما این راه حل تنها برای مدتی کوتاه مشکلات را رفع کرد و باز هم، با مرور زمان مشکل کمبود فضا رخ داد.

به همین خاطر به تدریج اهالی پاریس شروع به دفن اجساد عزیزان شان در پارک ها و حیاط خانه های شان کردند و آرام آرام شهر در حال تبدیل شدن به دنیای مردگان بود. در متون تاریخی وضع گورستان اصلی شهر را در این زمان به راستی اسفبار توصیف کرده اند. بعضی از راه حل ها به صورت موقتی کارآمد به نظر می آمدند اما با گذشت زمان، وضعیت رو به بهبود نمی رفت.

همان طور که گفتیم قبرستان مرکزی تا پایان قرن هجده کاربری داشت؛ در این قرن، گورستان به تپه ای تبدیل شده بود در ارتفاع دو متر بالاتر از سطح زمین که در زیرش، اجساد افراد بی شماری از مردم پاریس قرار داشت. همچنین آلودگی این محیط را فرا گرفته بود و ساکنان اطراف گورستان دچار بیماری های مختلف شده بودند. بویی که از این قبرستان تراوش می شد نیز غیرقابل تحمل بود و حتا عطرفروشی که در آن نزدیکی برپا شد نتوانست به بوی بد محیط کمکی کند.

در آن زمان ها لویی پانزدهم تلاش زیادی کرد تا دستور منتقل شدن قبرستان ها به بیرون از شهر را صادر کند؛ اما کلیسا همیشه با این موضوع و جا به جایی مردگان مخالف بود. در ادامه، لویی شانزدهم نیز تلاش هایی در این رابطه انجام داد و با ناکامی مواجه شد؛ تا اینکه در سال ۱۷۸۰، باران بهاری به کمک مردم پاریس آمد تا کلیسا را متقاعد کنند.

در بهار سال ۱۷۸۰ میلادی یکی از دیوارهای قبرستان مرکزی پاریس بر اثر شدت باران های بهاری ریزش کرد و باعث شد تا اجساد مردگان در محوطه پراکنده شوند؛ موضوعی که ترس ساکنان پاریس را در بر داشت. دیگر کلیسا نمی توانست در مقابل این فاجعه مقاومت کند و به روی خواسته خود تاکید کند؛ در نتیجه، از آن پس دفن مردگان در گورستان مرکزی ممنوع شد تا چاره ای بیندیشند. البته همانطور که گفتیم قبرستان مرکزی تنها مکانی نبود که برای خاکسپاری مردگان به مشکل خورده بود و قبرستان های دیگر شهر هم دیگر گنجایش نداشتند و مردم پاریس را با مشکلاتی رو به رو کرده بودند. دیگر نادیده گرفتن این معضل بزرگ کاری غیر ممکن بود و به همین دلیل ایده دفن در دخمه مطرح شد…

تبدیل معدن سنگ آهک به دخمه مردگان

در اطراف پاریس معدن سنگ آهک بزرگی وجود داشت که تا قرن دوازدهم از آن بهره برداری می شد؛ اما معدنچیان به بخش هایی برخورد کردند که دیگر غیر قابل حفاری بود به همین خاطر تونل ها را به همان صورت به حال خود رها کردند و به این معدن لقب “تونل های فراموش شده” دادند. کمی طول کشید تا معدن را برای دفن مرده ها آماده کنند؛ اما از آنجایی که هنوز ریل و واگن هایی که برای حمل سنگ آهک استفاده می کردند در معدن وجود داشتند، حمل مرده ها به داخل تونل های زیرزمینی کار دشواری نبود و به سرعت پیش می رفت.

در تاریخ ۷ آپریل ۱۷۸۶، دخمه مردگان برای نگهداری استخوان ها تقدیس پیدا کرد. در دو سال بعدی، باقی مانده اجساد فقط به صورت شبانه به این جا آورده می شد. پس از آن که استخوان ها در این مکان قرار گرفتند کشیشی به دخمه آمد و در کنار استخوان ها سرودهای مذهبی خواند و سپس به روی استخوان ها پارچه ای مشکی به نشانه احترام کشیدند.

اگرچه جمع آوری استخوان ها از سراسر شهر، به زمان بیشتری احتیاج داشت. استخوان های گورستان بی گناهان یا همان گورستان مرکزی بین سال های ۱۷۸۶ تا ۱۷۸۸ به معدن منتقل شد و بیشتر استخوان های دیگر گورستان ها میان سال های ۱۷۸۷ تا ۱۸۱۴ به این جا آورده شد. برخی از اجسادی که امروزه در این دخمه قرار دارند، ۱۲۰۰ سال پیش جان باخته اند و در زمان دودمان مِرووَنژی ها روزگار می گذارندند.

این مکان تنها برای نگهداری استخوان های دیگر قبرستان ها استفاده نمی شد و در اوایل انقلاب فرانسه، مرده ها به صورت مستقیم در این گورستان خاک می شدند. در میان افرادی که خاکسپاری شان در این مکان بوده می توان به اعضای گارد سوئیس، کسانی که طی کشتار سپتامبر قتل عام شده بودند، افرادی که در دوره وحشت انقلاب فرانسه با گیوتین کشته شدند و البته از دست روزگار، کسی که مغز متفکر در ایده اعدام با گیوتین بود؛ یعنی ماکسیمیلیان روبِسپیر (Maximilien de Robespierre) اشاره کرد. در آخر باید بدانید ۱۸۶۰ را می توان آخرین سالی دانست که استخوان های شهر به دخمه پاریس منتقل شدند یا کسی در این جا مدفون شد.

تبدیل دخمه مردگان به جاذبه ای تماشایی

از همان ابتدای ایجاد دخمه مردگان، این مکان کنجکاوی پاریسی های ممتاز و والا مقام را برانگیخته بود. اولین بازدیدکننده از این جا کُنت آرتوآ (Count of Artois) بود که بعدها شارل دهم لقب گرفت. او در سال ۱۷۸۷ گشتی در دخمه مردگان داشت؛ اما بازدید عمومی زمانی آغاز شد که این مکان به یک استودان شایسته و قابل بازدید تبدیل شده و همچنین، جنگ های ناپلئونی بین سال‌های ۱۸۱۴-۱۸۱۵ به پایان رسیده بود. در ابتدا بازدید، تنها چند بار در سال و با اجازه بازرسان معدن اتفاق می افتاد. پس از گذشت زمان، تعداد بازدیدکنندگان و کسانی که اجازه بازدید می گرفتند به تدریج افزایش یافت و دیگر هر ناظر معدنی می توانست اجازه ورود صادر کند. در سال ۱۸۳۰، دوباره قوانین سخت گیرانه برای بازدید از این مکان بازگردانده شد و در نهایت، در سال ۱۸۳۳، دخمه مردگان به کلی بسته شد، چرا که کلیسا مخالفت جدی خود را با نمایش داده شدن استخوان مردگان برای عموم اعلام کرد.

اما این پایان ماجرا نبود. پس از حدود ۲۰ سال، در ۱۸۵۰ مجوز بازدید از دخمه مردگان باری دیگر صادر شد و از سال ۱۸۶۷، به خاطر تقاضای مردم، دولت اجازه بازدید ماهانه از این دخمه را صادر کرد. پس از آن، در سال ۱۸۷۴، بازدید دو هفته یک بار شد که بر اساس آن، بازدید هر اولین و سومین شنبه هر ماه صورت می گرفت. البته، اجازه بازدید در اول نوامبر هم در زمان های بازدید جدید وجود داشت؛ چرا که این تاریخ، عید مقدسان در مسیحیت بود.

پس از آن افزایش روزهای بازدید همچنان ادامه داشت، در سال های ۱۸۷۸، ۱۸۸۹ و ۱۹۰۰ به مناسبت نمایشگاه های جهانی که در پاریس برگزار می شد بازدیدها هفتگی بود. بالاخره پس از همه این سال ها، دخمه مردگان همه روزه به روی عموم مردم باز شد. اگرچه یک بار در سپتامبر ۲۰۰۹، به خاطر خراب کاری هایی که در این مکان توسط مردم اتفاق افتاده بود و صدمات وارده، دخمه مردگان بسته شد و دوباره ۱۹ دسامبر همان سال، آغاز به کار کرد.

رد پای خرابکارها در دخمه مردگان پاریس

از سال ۱۹۵۵، گروهی به نام کاتافیلز (Cataphiles) آغاز به گشت و گذار در تونل ها و مسیرهای زیر زمینیِ پاریس کرده اند. این افراد هیچ رهبری ندارند و بیشتر از سر کنجکاوی و تجربه هیجان به این ماجراجویی می پردازند. از کارهای عجیب این افراد در زیر شهر پاریس، می توان به گرفتن مهمانی های مخفیانه، مصرف مواد مخدر، انجام طراحی های هنرمندانه، برگزاری کنسرت و به طور خلاصه هر آنچه که از دست شان بر آید اشاره کرد.

در سال ۲۰۱۴، به خاطر تمرین های آموزشی اختصاصی پلیس پاریس، به آن ها اجازه ورود به بخش های ناشناخته دخمه مردگان داده شد. در همین راستا پلیس به بخش هایی از دخمه مردگان رفت که پیش از این ناشناخته باقی مانده شود. این بخش در زیر قصر شیو (Palais de Chaillot) قرار داشت.

اما در ادامه پلیس ها با چیزی در این جا مواجه شدند که حیرت انگیز بود؛ علامتی که ذکر می کرد به این منطقه وارد نشوید، و کمی آن طرف تر، یک دوربین که رفت و آمد اطراف را ضبط می کرد. زمانی که پلیس ها از این دوربین گذشتند صدای ضبط شده عوعوی سگ ها در محیط طنین انداخت.

این اتفاق تا به همین جایش بیشتر شبیه یک فیلم مرموز و ترسناک است تا حقیقت؛ اما آن چه در ادامه رخ داد، ماجرا را عجیب تر هم می کند.  زمانی که پلیس ها مسیرهای تو در تو را طی کردند با یک غار پر از تجهیزات مواجه شدند که ۵۰۰ مترمربع مساحت داشت. یک نمایشگر بسیار بزرگ هم در این جا بود و در کنارش نمونه ای از فیلم های سیاه و سفید و امروزی به چشم می خورد. صندلی، پروژکتور و … همه و همه در این مکان وجود داشت. یک نفر این غار متروکه را به سالن سینما تبدیل کرده بود!!

در اتاق کناری یا بهتر بگوییم، غار کناری رستورانی هم وجود داشت با میز و تمامی تجهیزات. دیگر لازم نیست اشاره ای به خطوط برق و تلفن داشته باشیم؛ در این جا همه چیز پیدا می شد.  سه روز بعد پلیس ها دوباره به این مکان بازگشتند تا ببینند که منبع این خطوط از کجاست؛ اما آن ها با موردی مواجه شدند که فقط در فیلم می توان آن را توجیه کرد. سیم خطوط قطع شده بود و بر روی کاغذی در کنارشان نوشته شده بود: «تلاش نکنید که ما را بیابید!»

در طول دوران های مختلف، گرافیتی های متعددی هم درون دخمه مردگان پیدا شده اند، البته باید این را بدانید که در حال حاضر بازدید از این بخش ها ممنوع است و بازدیدکنندگان تقریبا هیچکدام از هنرورزی های کاتافیلزها را نمی بینند.

انتهای پیام