به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تسریر به نقل از نیواطلس، بیماری‌های التهابی مانند آلرژی و آسم که می‌توانند بخش‌هایی از بدن مانند روده را نیز درگیر کنند، از جمله بیماری‌هایی هستند که روش درمان دقیق و قطعی برای مقابله با بسیاری از آنها وجود ندارد.
مایعات بدن حیوانات خطرناکی مانند مارها و عنکبوت‌ها در حالت عادی کشنده هستند، اما محققان معتقدند بسیاری از آنها حاوی مواد مهمی برای تولید داروهای پیشرفته هستند. بزاق کنه‌ها که بیماری‌های کشنده‌ای مانند بیماری عفونی لایم را ایجاد می‌کنند، حاوی پروتئین‌هایی برای مقابله با بیماری‌های التهابی انسان‌ها هستند.
هنگامی که کنه یک انسان را نیش می‌زند، پروتئین‌هایی به نام اواسین را در بزاق خود ترشح می‌کند که به پروتئین‌های موجود در جریان خون میزبان به نام کموکاین‌ها متصل می‌شوند. این امر باعث واکنش ایمنی در بدن می‌شود که مشخصه آن حرکت سیل گلبول‌های سفید خون به محل آسیب است.
اما اواسین ها با اتصال به کموکاین ها، آنها را از کار می‌اندازند و از مهاجرت گلبول‌های سفید جلوگیری می‌کنند. این فرایند به کنه‌ها اجازه می‌دهد بدون جلب توجه و بدون ایجاد التهاب دردناک از خون بدن میزبان خود تغذیه کنند.
این توانایی برای جلوگیری یا به حداقل رساندن التهاب توجه جامعه علمی را به خود جلب کرده است. در سال ۲۰۱۷، از یک نوع اواسین برای درمان میوکاردیت استفاده شد که یک بیماری بالقوه کشنده که طی آن قلب به طور خطرناکی ملتهب می‌شود. در سال ۲۰۲۰، دانشمندان با موفقیت پروتئین‌های بزاق کنه را سنتز کردند و نشان دادند که چگونه می‌توان آنها را اصلاح کرد تا در اتصال به کموکاین‌ها مؤثرتر واقع شوند.
حالا، محققان دانشگاه موناش استرالیا این پروتئین‌ها را برای مقابله بهتر با بیماری‌های التهابی مانند آسم، تصلب شرایین و غیره به کار گرفته اند. البته بزاق کنه حاوی کوکتل اواسین است که موجب سرکوب گسترده پاسخ التهابی در بدن میزبان می‌شود. اما تنها برخی از کموکاین‌های بزاق کنه در بیماری‌های التهابی نقش دارند، در حالی که برخی دیگر برای حفظ عملکرد طبیعی سیستم ایمنی لازم هستند.
پیشرفت مهم، کشف چگونگی اصلاح اواسین ها است به طوری که آنها فقط کموکاین هایی را هدف قرار دهند که باعث بیماری می‌شوند. محققان برخی اواسین ها را دستکاری کرده و یک مدل ساختاری جدید ابداع کرده‌اند که پروتئین‌ها در قالب آن می‌توانند به شکلی مفید و برای مقابله با بیماری‌ها به یکدیگر پیوند بخورند. البته برای تکمیل این روش درمانی هنوز باید بررسی‌های بیشتری انجام شود.
