به گزارش تسریر،ساتوشی نامکاوا (Satoshi Namekawa) استاد گروه میکروبیولوژی و ژنتیک مولکولی دانشگاه کالیفرنیا می گوید: علیرغم اهمیت اساسی باروری زنان، درک ما از چگونگی ایجاد و نگهداری ذخیره تخمدان ضعیف است.
در مطالعه جدید، محققان دستگاه اپی ژنتیکی را که بر ایجاد و عملکرد ذخیره تخمدان پستانداران حاکم است و بینش های مولکولی در مورد سلامت باروری و طول عمر زنان ارائه می دهد را تعریف می کنند. اپی ژنتیک به تغییراتی اشاره دارد که بر نحوه عملکرد ژن ها بدون تغییر خود دی ان ای تأثیر می گذارد.
نامکاوا گفت: در زنان بالای ۳۵ سال، شاهد کاهش باروری هستیم. مطالعه ما ممکن است پایه ای ارائه دهد تا بفهمیم باروری زنان چگونه در سطح مولکولی ایجاد و حفظ می شود و چرا با افزایش سن کاهش می یابد.
به گفته محققان، هنگامی که ذخیره تخمدانی ایجاد شد، تمام تخمک های موجود در فولیکول های اولیه رشد خود را متوقف کرده و می توانند برای دهه ها در چنین حالت توقفی باقی بمانند. نامکاوا با اشاره به اینکه برخی از مکانیزم های مولکولی ناشناخته توسعه را متوقف می کنند، گفت: باروری توسط این تخمک های ساکن شده پشتیبانی می شود.
سوال اصلی این است که چگونه می توان این سلول ها را برای چندین دهه حفظ کرد؟ او پاسخ می دهد که آنها نمی توانند تقسیم یا تکثیر شوند، آنها فقط برای چندین دهه در تخمدان ها ساکن می مانند.
این تیم پژوهشی با آزمایش موش های جهش یافته های دریافتند که توقف این مرحله انتقال تخمک توسط گروهی از پروتئین ها به نام سرکوب کننده پلی کامب (PRC1) انجام می شود. PRC1 روند توسعه موسوم به میوز را که قبل از ایجاد ذخیره تخمدانی اتفاق می افتد سرکوب کرده و در نتیجه برنامه بیان ژن مناسب را در ذخیره تخمدان تضمین می کند.
هنگامی که تیم تحقیقاتی جهش موش ها را با مکانیزم PRC1 ضعیف ساخت، دریافتند که ذخیره تخمدانی نمی تواند ایجاد شود و سلول ها دچار مرگ سلولی شدند.
نامکاوا در ادامه توضیح داد: ما نشان دادیم که حذف مشروط PRC1 منجر به تخلیه سریع فولیکول ها و عقیم شدن می شود. این نتایج به شدت PRC1 را در فرآیند حیاتی حفظ اپی ژنوم فولیکول های اولیه در طول توقف طولانی مدت که می تواند تا ۵۰ سال در انسان ادامه دهد، دخیل می کند. به گفته نامکاوا ، کمبود در عملکرد PRC1 ممکن است به توضیح موارد نارسایی زودرس تخمدان و ناباروری در انسان کمک کند.
نامکاوا در پایان اضافه می کند که اکنون که متوجه شدیم این فرآیند اپی ژنتیکی کلیدی برای استقرار است، سؤال بعدی این است که آیا می توانیم مکانیسم دقیق تری از این فرآیند را کشف کنیم؟
شرح کامل این پژوهش و یافته های حاصل از آن در آخرین شماره مجله تخصصی Nature Communications منتشر شده است.
