به گزارش تسریر به نقل از اس اف، دانشمندان سرانجام توانستند توضیح دهند که چرا نوزادان به شکم مادرشان لگد می‌زنند. محققان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی معتقدند که این عمل سبب شکل گیری و اتصال سیستم عصبی آنها می‌شود. علاوه بر این، این کشف ممکن است کلید درمان بیماری‌های عصبی و حتی آموزش به ربات‌های چابک‌تر باشد.
نوزادان می‌توانند با نیروی بیش از ۱۰ پوند(۴.۵ کیلوگرم) لگد بزنند و این پدیده‌ای بود که قرن‌ها برای دانشمندان مبهم بود. اکنون یک مدل نشان می‌دهد که این امر به نوزاد کمک می‌کند تا نحوه کنترل بدن خود را یاد بگیرد. محققان در یک بیانیه دانشگاهی گفتند: مدارهای پیچیده سیستم عصبی توسط ژن‌ها تکامل نمی‌یابند، بلکه توسط حرکات بدن تقویت می‌شوند و شکل می‌گیرند.
این کشف ریشه مجموعه‌ای از اختلالات از گرفتگی و اسپاسم گرفته تا ام‌اس، آسیب‌های نخاعی و بیماری نورون حرکتی را مشخص می‌کند. صدها نورون که هر ماهیچه را کنترل می‌کنند در جنین هماهنگ می‌شوند تا انقباضات قوی که حسگرها را فعال می‌کنند، ایجاد کنند.
این مطالعه به رهبری پروفسور هنریک جورنتل(Henrik Jörntell) از دانشگاه لوند و “جرالد لئوب”(Gerald Loeb) از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی صورت گرفت. محققان در این باره گفتند: این الگوهای مرتبط با فعالیت را می‌توان برای اتصال مدارهای نخاعی که عضلات را از طریق واکنش غیرارادی هماهنگ می‌کنند، استفاده کرد. سپس مغز می‌تواند از آن مدار برای یادگیری حرکات ارادی که به خوبی هماهنگ هستند استفاده کند.
نشان دادن چگونگی یادگیری و سازگاری بدن مبتنی بر نظریه تکاملی است که برای اولین بار توسط روانشناس آمریکایی جیمز مارک بالدوین در سال ۱۸۹۶ ارائه شد. این نظریه پیشنهاد می‌کند که یک حیوان تازه متولد شده با یک جهش بالقوه مفید در سیستم اسکلتی عضلانی باید بتواند آن سیستم را تولید و تکثیر کند. اگر سیستم عصبی این حیوان برای یک بدن قدیمی تکامل یافته باشد، حیوان احتمالا زنده نمی‌ماند.
محققان افزودند: مدل جدید نشان می‌دهد که چگونه مدارهای عصبی موجود در طناب نخاعی می‌توانند مکانیک بدن جدید را از روی حرکات اولیه و به صورت خود به خودی یاد بگیرند. این مدل جدید توسعه، پیامدهایی برای نحوه درمان اختلالات عصبی عضلانی دارد و همچنین می‌تواند راه ساده‌ای برای طراحی کنترل‌کننده‌های بهتر برای ربات‌ها ارائه دهد.
محققان اکنون در حال بررسی این موضوع هستند که چگونه مغز یاد می‌گیرد خود را به نخاع متصل کند. نویسندگان این مطالعه همچنین امیدوارند که درک این امر به درک بهتر مشکلات رشدی مانند فلج مغزی و مشکلات ایجاد شده پس از آسیب نخاعی و سکته منجر شود.
یافته‌های این مطالعه در مجله Neurophysiology منتشر شده است.
