به گزارش تسریر به نقل از آی‌ای، اگر یک ابزار پوشیدنی بتواند استحکام و ثبات بیشتری را به معلولان ارائه دهد، بسیار عالی خواهد بود، اینطور نیست؟ اکنون طبق بیانیه مطبوعاتی محققان موسسه فناوری فدرال زوریخ سوئیس(ETH)، آنها موفق به طراحی و ساخت یک جلیقه پارچه‌ای شده‌اند که به عنوان یک لایه اضافی از ماهیچه‌ها برای کسانی که به آن نیاز دارند عمل می‌کند.
محققان در واقع یک عضله پارچه‌ای ساخته‌اند که از حسگرهای تعبیه شده در خود برای تشخیص اهداف حرکتی کاربر استفاده می‌کند و در صورت نیاز، نیروی اضافی را اعمال می‌کند.
یک کمک فنی مفید
“ماری جورگاراکیس” دانشجوی سابق دکترا در آزمایشگاه سیستم‌های حرکتی حسی ETH می‌گوید: اگرچه بیمارستان‌ها دستگاه‌های درمانی خوب و متعددی دارند، اما اغلب بسیار گران و دور از دسترس هستند و تعداد کمی از کمک‌های فنی وجود دارد که بیماران می‌توانند مستقیماً در زندگی روزمره خود از آنها استفاده کنند و برای انجام تمرینات در خانه از آنها کمک بگیرند. ما نیت کردیم این شکاف را پر کنیم.
این دستگاه پوشیدنی جدید، “میوشرت”(Myoshirt) نام دارد و نوعی جلیقه با آستین خاصی برای بازو و ساعد به همراه جعبه کوچکی است که شامل تمام فناوری‌هایی است که مستقیماً روی بدن استفاده نمی‌شوند.
“میوشرت” از طریق حسگرهای تعبیه شده در پارچه خود، با یک الگوریتم هوشمند، حرکات پوشنده و میزان نیروی مورد نیاز را تشخیص می‌دهد. سپس یک موتور کابلی در این لباس که به موازات ماهیچه‌های پوشنده حرکت می‌کند، حرکت می‌کند و نقش نوعی تاندون مصنوعی را ایفا می‌کند تا به این ترتیب از حرکت فرد پوشنده پشتیبانی کند.
“میوشرت” با حسگرهای موجود در پارچه خود و جعبه کنترل، اطلاعات را در لحظه پردازش می‌کند و تصمیم می‌گیرد که چه زمانی عضلات مصنوعی را فعال کند. این عضلات مصنوعی، کابل‌های کوتاهی به نام “داینیما”(Dyneema) هستند که به موازات عضلات فرد پوشنده قرار دارند و با کوتاه شدن این کابل‌ها در حین انقباض ماهیچه‌ها، “میوشرت” می‌تواند به حرکات کاربر به روشی ظریف، محتاطانه و قابل تنظیم کمک کند.
همچنین گفته می‌شود که این دستگاه همیشه با حرکات کاربر هماهنگ است و می‌تواند بر اساس ترجیحات فردی هر کاربر تنظیم شود. هنگام استفاده از این جلیقه، کاربر همیشه کنترل خود را حفظ می‌کند و در صورت نیاز می‌تواند دستگاه را در هر زمان دلخواه غیر فعال کند.
محققان این دستگاه جدید را با ۱۲ نفر بررسی کردند که ۱۰ نفر از آنها کاملا سالم و بدون هیچ گونه نقص فیزیکی بودند، یک نفر مبتلا به دیستروفی عضلانی و یک نفر مبتلا به آسیب نخاعی بود. محققان دریافتند که همه شرکت کنندگان می‌توانند با استفاده از این جلیقه، بازوها یا اشیای مورد نظر خود را برای مدت طولانی‌تری بلند کنند و در هوا نگاه دارند.
افزایش استقامت
داده‌ها همچنین نشان داد که میزان استقامت در افراد سالم نیز حدود یک سوم و در شرکت کنندگان مبتلا به دیستروفی عضلانی تقریباً ۶۰ درصد افزایش می‌یابد. در عین حال، شرکت‌کننده‌ای که دچار آسیب نخاعی شده بود، توانست تمرینات را سه برابر طولانی‌تر انجام دهد. شرکت کنندگان همچنین گزارش دادند که استفاده از دستگاه، آسان و کاربردی است.
اکنون این تیم قصد دارد این دستگاه را بیشتر آزمایش کند. “میشل شیلویانیس” یکی دیگر از محققان این مطالعه در ETH می‌گوید: در مرحله بعدی، ما می‌خواهیم نمونه اولیه خود را در خارج از آزمایشگاه و در محیط طبیعی و واقعی آزمایش کنیم و از نتایج آن برای بهبود بیشتر دستگاه استفاده کنیم.
نمونه اولیه “میوشرت” در حال حاضر از آماده شدن برای عرضه به بازار فاصله زیادی دارد. سیستم محرکه و جعبه کنترل آن در حال حاضر چهار کیلوگرم وزن دارند که آن را کمی دست و پا گیر و غیرکاربردی می‌کنند و در حال حاضر فقط برای افرادی که با ویلچر رفت و آمد می‌کنند، مناسب است.
اما این دستگاه برای کسانی که با معلولیت دست و پنجه نرم می‌کنند، اولین قدم عالی به سوی آینده‌ای است که در آن آنها کنترل بیشتری بر حرکات خود خواهند داشت.
این مطالعه در مجله Nature Machine Intelligence منتشر شده است.
