به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تسریر به نقل از پایگاه اینترنتی نیو اطلس، پارکینسون یک بیماری تخریب‌کننده عصبی است که در آن نورون‌های «دوپامینرژیک» به تدریج در ساقه مغز می‌میرند. لرزش و مشکلات در راه رفتن از علائم حرکتی قابل تشخیص برای بسیاری از افراد مبتلا به پارکینسون است. با گذشت زمان، نزدیک به یک چهارم این بیماران در راه رفتن به قدری با مشکل مواجه می شوند که اغلب بسیاری از آنها خانه نشین می شوند.
درمان پارکینسون بر کاهش شدت نشانه های بیماری تمرکز دارد. از آنجا که این بیماری با کمبود دوپامین در مغز مشخص می‌شود، رایج‌ترین درمان آن شامل داروهایی است که سطح دوپامین را افزایش می‌دهند اما با پیشروی بیماری، اثربخشی آنها کاهش می‌یابد.
«تحریک عمیق مغز» (DBS) از دهه ۱۹۹۰ برای درمان پارکینسون استفاده شده است. این روش، شامل کاشت سیم‌های فلزی نازک در مغز می‌شود که تکانه های کوچکی از الکتریسیته را به نورون‌های خاصی می‌فرستد. این کار برای کاهش نشانه‌هایی مانند لرزش موثر است و حتی شاید پیشروی بیماری را کاهش دهد.
یکی از نشانه‌های بیماری که تحریک عمیق مغز برای بهبود آن تلاش کرده است، مشکلی موسوم به «انجماد راه رفتن» است. بیماران احساس می‌کنند که پاهای آنها لحظه ای به زمین چسبیده اند و این مکث اغلب می تواند به زمین خوردن آنها منجر شود. تلاش برای استفاده از تحریک عمیق مغز برای بهبود این موضوع و سایر مشکلات حرکتی تاکنون کم بوده و این ممکن است به این دلیل باشد که محققان دقیقا مطمئن نبوده‌اند کدام ناحیه از مغز را باید هدف قرار دهند.
مطالعه‌ای که توسط محققان دانشگاه کپنهاگ در دانمارک روی موش‌ها انجام شده است، نشان می‌دهد که درمان DBS، می تواند مشکلات راه رفتن را در بیماران مبتلا به پارکینسون با هدف قرار دادن نورون های خاص در ساقه مغز بهبود بخشید.
این محققان در موش‌های مبتلا به بیماری پارکینسون، نواحی گوناگون و انواع سلول‌ها را به طور سیستماتیک در pedunculopontine nucleus هدف قرار دادند. این کار به آنها کمک کرد تا گروهی از نورون‌های تحریک‌کننده را شناسایی کنند که بسیار امیدوارکننده بود.
«دبورا ماسینی» محقق ارشد این مطالعه گفت: هنگامی که ما این نورون های خاص را در ناحیه pedunculopontine nucleus تحریک کردیم، حیوانات توانستند به طور طبیعی در مسافت‌های طولانی‌تر و با سرعت معمولی راه بروند.
با این حال محققان خاطرنشان کردند که نتایج مشاهده شده این مطالعه در موش‌ها ممکن است در مورد انسان ها مشاهده نشود.
مشروح این مطالعه در مجله Nature Communications منتشر شده است.
