اختلال شخصیت نمایشی چیست و چه علائمی دارد؟

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تسریر، اختلال شخصیت نمایشی یا هیستریونیک یکی از گروه‌های اختلال شخصیت دسته‌ی B است. افراد مبتلا به این اختلال دارای احساسات شدید، ناپایدار و تصویری اشتباه از خود هستند. اعتماد به نفس در افراد با اختلال شخصیت نمایشی تحت تاثیر افراد اطراف آن‌ها است و ارتباطی به احساس واقعی خود آن‌ها ندارد. همچنین این افراد تمایل زیادی برای جلب توجه دارند و اغلب به طرز چشم‌گیر و نامناسبی رفتار می‌کنند تا مورد توجه قرار گیرند. به علاوه این اختلال در زنان شایع‌تر از مردان است و معمولا در دوران نوجوانی و یا قبل از بلوغ مشهود است.

اختلال شخصیت نمایشی چیست؟

یکی از انواع اختلالات روانی، اختلال شخصیت نمایشی است. اختلال شخصیت نمایشی یکی از اختلالات شخصیتی است که در آن فرد به شدت به دنبال توجه دیگران است و رفتارهایی نمایشی و اغراق آمیز از خود نشان می‌دهد. در این مقاله به بررسی دقیق و جامع این اختلال و شناسایی علائم آن خواهیم پرداخت.

اختلال شخصیت نمایشی که در اصطلاح پزشکی به آن Histrionic Personality Disorder (HPD) گفته می‌شود، یکی از انواع اختلالات شخصیتی در گروه B است که با الگوهای طولانی‌مدت احساسات پرفراز و نشیب و توجه‌جویی شدید مشخص می‌شود.

علائم اختلال شخصیت نمایشی در مردان و زنان

در بسیاری از موارد، افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی دارای مهارت‌های اجتماعی خوبی هستند؛ با این حال، آن‌ها تمایل دارند از این مهارت‌ها استفاده کنند تا دیگران را تحت تاثیر قرار دهند و توجه‌شان را به خود جلب کنند. توجه داشته باشید که در صورت تشدید این اختلال، زندگی روزمره‌ی فرد دچار مشکلات زیادی می‌شود. فرد مبتلا به اختلال شخصیت هیستریونیک نیز ممکن است:

• در صورت بی‌توجهی به آن‌ها ناراحت و عصبانی شوند.

• پوشیدن لباس‌های تحریک‌کننده یا رفتار و گفتاری با ژست نمایشی و همراه با عشوه و ناز

• نوسانات خلقی شدید

• اقدامات بسیار نمایشی همراه با مبالغه در احساسات و بیان آن به گونه‌ای که بیانگر نوعی عدم صداقت است.

• نسبت به ظاهر خود همیشه نگران است.

• پیوسته به دنبال تایید شدن هستند.

• تلقین‌پذیر هستند و به شدت تحت تاثیر افراد و شرایط

• بیش از حد به انتقاد و یا عدم تایید حساس است.

• نسبت به ناامیدی کم‌تحمل هستند و به راحتی از روزمرگی خسته می‌شوند، اغلب پروژه‌هایی را آغاز می‌کنند که آن‌ها را به پایان نمی‌رسانند و یا از یک کار به کار دیگری می‌پرند.

• قبل از انجام هر کاری فکر نمی‌کنند.

• عجولانه تصمیم می‌گیرند.

• خود محورند و به‌ندرت نسبت به دیگران توجه نشان می‌دهند.

• اغلب در حفظ روابط خود دچار مشکل می‌شوند و روابط آن‌ها سطحی و غیر واقعی به نظر می‌رسد.

• جهت جلب توجه تهدید و یا اقدام به خودکشی می‌کنند.

• اختلال شخصیت نمایشی بر روابط اجتماعی، حرفه‌ای یا عاشقانه‌ی فرد، چگونگی مواجهه با از دست دادن و شکست تاثیر می‌گذارد. همچنین افراد مبتلا به این اختلال نیز در معرض خطر بالاتری نسبت به ابتلا به افسردگی هستند.

علل ایجاد اختلال شخصیت نمایشی چیست؟

علت دقیق اختلال شخصیت نمایشی شناخته شده نیست، اما بسیاری از متخصصین بهداشت روان معتقدند که عوامل اکتسابی و ارثی در پیشرفت آن نقش دارند، به عنوان مثال، اختلال شخصیت هیستریونیک یا نمایشی در خانواده‌هایی که از نظر ژنتیکی مستعد هستند، به ارث می‌رسد. با این حال، کودک با والدین مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی ممکن است به سادگی رفتارهای آموخته شده را تکرار کند.

ضمنا سایر عوامل محیطی که ممکن است عامل این اختلال شخصیتی باشند عبارتند از:

• عدم انتقاد یا مجازات در زمان کودکی

• تشویق و تایید کودک توسط والدین نسبت به رفتار نامناسب

• توجه بیش از حد والدین به کودک که تمامی این موارد منجر به اشتباه کودک در تایید نوع رفتار توسط والدین می‌شود.

درمان اختلال شخصیت نمایشی چیست؟

افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی، نیاز به درمان را در خود نمی‌بینند. آن‌ها همچنین تمایل دارند که در احساسات خود مبالغه کنند و از روزمرگی احساس نارضایتی دارند، که این باعث دشوار شدن برنامه‌ی درمانی آن‌ها می‌شود. با این حال ممکن است در صورت افسردگی که احتمالا به دلیل شکست در رابطه‌ی عاشقانه رخ دهد، یا سایر مشکلات ایجاد شده به دنبال رفتارهای نادرست که باعث ناراحتی آن‌ها می‌شود، از دیگران کمک می‌طلبند.

به طور کلی روان درمانی (نوعی مشاوره) درمان انتخابی برای اختلال شخصیت نمایشی است. همچنین هدف از درمان کمک به کشف انگیزه‌ها و ترس‌های مربوط به افکار و رفتار فرد و یادگیری شیوه‌ی برقراری ارتباط موثر با دیگران است.

پیشگیری از ابتلا به اختلال شخصیت نمایشی

موارد زیر می‌توانند کمک‌کننده باشند:

• توجه به رشد احساسی کودکان: پیشگیری از ابتلا به اختلال شخصیت نمایشی باید از دوران کودکی آغاز شود. تربیت کودکان در محیطی که در آن به احساسات و نیازهای آنها به طور مناسب پاسخ داده می‌شود، می‌تواند در پیشگیری از نیاز مفرط به توجه در بزرگسالی مؤثر باشد.

• ارتقاء مهارت‌های اجتماعی: تقویت مهارت‌های اجتماعی و خودآگاهی از طریق فعالیت‌های گروهی، ورزشی، و هنری می‌تواند به کودکان کمک کند تا راه‌های سالم‌تری برای برقراری ارتباط و جلب توجه پیدا کنند. این رویکرد می‌تواند به آنها کمک کند تا به جای استفاده از رفتارهای نمایشی، از روش‌های بیانگر و مناسب برای ارتباط استفاده کنند.

• استفاده از مشاوره و روان درمانی: در صورت مشاهده رفتارهای نمایشی یا دیگر نشانه‌های اولیه اختلال در کودکان یا نوجوانان، مراجعه به مشاور یا روان‌درمانگر می‌تواند مفید باشد. این متخصصین می‌توانند راهنمایی‌های لازم را برای مدیریت رفتارها و تقویت روابط سالم ارائه دهند.

تسریر مراقب سلامتی شماست!