به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تسریر، سندروم آسپرگر (AS) اولین بار توسط هانس آسپرگر در سال ۱۹۴۴ به عنوان ویژگی رفتاری افرادی که در ارتباطات و تعاملات اجتماعی مشکل دارند توصیف شد. از آن زمان، سندروم آسپرگر همواره مورد توجه و بحث قابل توجهی بوده است.
تغییرات DSM-۵ در طبقه بندی ASD منجر به اختلافاتی در مورد از دست دادن هویت منحصربه‌فرد نشانگان آسپرگر شد و کارشناسان همچنان در مورد آسپرگر و فرمول بندی آن در ASD بحث می‌کنند. با توجه به سابقه گسترده سندروم آسپرگر، متخصصان همچنان از این تشخیص به عنوان زیرگونه‌ای از اوتیسم بدون مشکلات زبانی و ضریب هوشی طبیعی یا برتر استفاده می‌کنند. همچنین افراد مبتلا به سندروم آسپرگر حافظه بلند مدت نسبتا قوی دارند.
سندروم آسپرگر
اگرچه آسپرگر در چهارمین ویرایش راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-۴) به عنوان یک دسته تشخیصی مجزا معرفی شد. اما تقریبا ۲۰ سال بعد، برچسب تشخیص آن در دفترچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ( DSM -۵) حذف شد و در دسته‌ای کلی تر از اختلالات طیف اوتیسم (ASD) قرار گرفت. بر اساس DSM-۵، درجات مختلفی از اوتیسم وجود دارد که بر اساس شدت علائم و سطوح مورد نیاز حمایت از افراد مبتلا به آسپرگر طبقه بندی می‌شوند. به عبارتی آنچه قبلا سندروم آسپرگر نامیده می‌شد، اکنون جزئی از اوتیسم تلقی می‌شود.
اختلالات طیف اوتیسم (ASD) شامل گروهی از ناهنجاریهای رشد عصبی با درجات و جلوه‌های بسیار متفاوت است که معمولاً در اوایل کودکی شروع می‌شود و با مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی همراه با مشکلات رفتاری مانند محدودیت علایق و رفتارهای تکراری مشخص می‌شود.
تاریخچه تکامل سندروم آسپرگر
موارد زیر، تاریخچه این بیماری را از گذشته تاکنون نشان می‌دهد:
- ۱۹۹۴: هانس آسپرگر، متخصص اطفال اتریشی، چهار بیمار جوان فوق العاده مشابه را توصیف کرد. آنها از هوش عادی تا بالا برخوردار بودند. اما این چهار بیمار فاقد مهارت‌های اجتماعی بودند و علایق بسیار محدودی داشتند. همچنین این کودکان تمایل به دست و پا چلفتی بودن را داشتند.
- ۱۹۸۱: روانپزشک انگلیسی لورنا وینگ مجموعه‌ای از مطالعات موردی مشابه را منتشر کرد. در آن، وی اصطلاح «سندروم آسپرگر» را مطرح کرد.
- ۱۹۹۴: سندروم آسپرگر در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-۴) ذکر شد.
- ۲۰۱۳: سندروم آسپرگر و سایر انواع اوتیسم که قبلا جداگانه تشکیل شده بودند، در DSM-۵ به عنوان یک تشخیص «اختلال طیف اوتیسم» جمع آوری شدند.
علائم سندرم آسپرگر چیست؟
۱. علائم احساسی و رفتاری در سندروم آسپرگر
یکی از علائم رایج اوتیسم و سندروم آسپرگر درگیر شدن در رفتارهای تکراری است. این مورد ممکن است شامل انجام یک عمل هر روز صبح قبل از کار، چرخاندن چیزی به تعداد معین یا بازکردن درب به روشی خاص باشد. فقط به این دلیل که شما درگیر این نوع رفتارها هستید به این معنا نیست که شما آسپرگر دارید.
۲. علائم ارتباطی سندروم آسپرگر
افراد مبتلا، با مشکلات اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند و ممکن است نتوانند مکالمات (صحبت‌های کوچک) را ادامه دهند.
سایر نشانه‌ها عبارت‌اند از:
- مشکلات گفتاری: این امر برای افراد بزرگسال مبتلا به آسپرگر غیر معمول نیست که دارای تکلم سفت (گاهی اوقات به عنوان روباتیک) یا تکراری باشند. همچنین ممکن است در تعدیل صدای خود برای محیط‌ها مشکل داشته باشید. به عنوان مثال، نمی‌توانند صدای خود را در مسجد یا کتابخانه پایین بیاورند.
- مهارت‌های کلامی استثنایی: بزرگسالان مبتلا به سندرم آسپرگر ممکن است از مهارت‌های کلامی معمولی برخوردار باشند. این مورد ممکن است به مهارت‌های واژگان بیشتر، به ویژه در زمینه‌های مورد علاقه تبدیل شود.
- دریافت سخت مهارت‌های غیر کلامی: بزرگسالان مبتلا به نشانگان آسپرگر ممکن است رفتارهای غیر کلامی دیگران را مانند حرکات دست، حالات صورت یا زبان بدن را به خوبی درک و دریافت نکنند.
- عدم تماس چشمی: هنگام صحبت با شخص دیگر، ممکن است تماس چشمی برقرار نکنند.
در تشخیص علائم آسپرگر معیا‌رهای تشخیصی اختلال اوتیسم یا اختلال خاص دیگر نباید رعایت شود. در غیر این صورت، تشخیص آسپرگر (AS) حذف نمی‌شود و تشخیص اختلال اوتیسم باید اولویت داشته باشد.
۳. علائم سندروم آسپرگر در بزرگسالان
از آنجایی که سندروم آسپرگر شکل خفیفی از اوتیسم است، بزرگسالان مبتلا به آسپرگر اغلب با مشکلات زیادی در زندگی روبرو نمی‌شوند. اما با این وجود در مواجه با مسائل اجتماعی مختلف ممکن است مشکلاتی را بروز دهند.
علت به وجود آمدن سندروم آسپرگر چیست؟
نظریه‌های مربوط به علت اوتیسم و سندروم آسپرگر تکامل یافته است. مفهوم اولیه 《مادران یخچالی》، نظریه‌ای که آسپرگر را به مادران سرد و بی عاطفه نسبت می‌دهد، اکنون منسوخ شده است. همچنین عواملی مانند شیوه زندگی خانوادگی، درآمد و سطح تحصیلات دیگر در شروع سندروم آسپرگر به عنوان عوامل خطر در نظر گرفته نمی‌شوند.
اگرچه بسیاری از عوامل ژنتیکی، نوروبیولوژیکی و محیطی به عنوان عامل ایجاد سندروم آسپرگر شناخته شده‌اند، اما مکانیسم‌های زیربنایی دقیق به طور کامل شناخته نشده است.
سندروم آسپرگر چگونه درمان می شود؟
بسیاری از درمان‌هایی که برای آسپرگر توصیه می‌شود شامل تقویت مهارت‌های رفتاری، اجتماعی و ارتباطی است. اما ممکن است از داروها، گفتاردرمانی و کاردرمانی نیز استفاده شود. مهم است که به یاد داشته باشید که همه درمان‌های آسپرگر با شواهد علمی پشتیبانی نمی شود. علاوه بر این، آنچه برای یک فرد موثر به نظر می‌رسد ممکن است برای دیگری موثر نباشد.
شما باید برای تهیه یک برنامه درمانی عالی آسپرگر، با پزشک خود همکاری نزدیک داشته باشید. درمان سندروم آسپرگر باید طوری طراحی شود که نیازهای شما یا فرزند شما را برآورده کند. اگر کودک یا بزرگسال موافق درمانی که برای آنها بهترین است نباشد، حتی بهترین شیوه‌های درمان در جهان هم جوابگو نخواهد بود. یک برنامه درمانی خوب بر نقاط قوت آنها تکیه می‌کند و رشد را در مناطقی که مشکل دارند تشویق می‌کند. پیشرفت باید به طور مداوم کنترل شود و درمان در صورت لزوم تنظیم شود تا به آنها در موفقیت در مدرسه، کار و زندگی کمک کند.
درمان آسپرگر با مصرف دارو، آیا دارو می توانند آسپرگر را درمان کنند؟
هیچ دارویی به طور خاص برای سندروم آسپرگر تجویز نمی‌شود. برخی از افراد مبتلا به بیماری آسپرگر یا بیماری‌های مرتبط می‌توانند بدون مصرف هیچ گونه دارویی در زندگی خود به خوبی عمل کنند. اینکه پزشک یا پزشک شما دارو تجویز می‌کند یا خیر، به علائم شما یا فرزند شما بستگی دارد. تمرکز بر درمان علائم مشکل ساز به کاهش تعداد داروهایی که شما یا فرزندتان مصرف می‌کنید نیز کمک می کند.
انواع خاصی از داروها می‌توانند به مدیریت علائم شدید آسپرگر یا بیماری‌های مرتبط کمک کنند.
این داروها عبارت‌اند از:
- داروهای ضدافسردگی یا مهارکننده‌های بازجذب سروتونین.
- ضد روان پریشی.
- داروهایی برای اختلال نقص توجه .
- ریسپردال (risperidone systemic)
- ریسپریدون(Risperdal)
- اولانزاپین (olanzapine)
- لیزداکس آمفتامین (lisdexamfetamin)
آیا می توان از سندروم آسپرگر پیشگیری کرد؟
از آنجا که علت اختلال طیف اوتیسم و سندروم آسپرگر ناشناخته است، راهی برای جلوگیری یا اجتناب از آن وجود ندارد. سندرم آسپرگر یک بیماری قابل درمان و مشخصی نیست. با این حال، به عنوان یکی از اشکال خفیف در اختلالات طیف اوتیسم، با مشکلات رشد زبانی کم و بهره هوشی طبیعی یا بالا، این اختلال به کودکان و بزرگسالان اجازه می‌دهد تا یک زندگی عادی یا تقریبا طبیعی داشته باشد.
تسریر مراقب سلامتی شماست!
