انواع صرع و علائم و درمان‌های آن چیست؟

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تسریر، بیماری صرع اختلالی در سیستم عصبی مرکزی است که در آن مغز فعالیت غیرطبیعی دارد و باعث تشنج یا دوره‌هایی از رفتارهای غیرطبیعی، حس‌های غیرطبیعی و گاهی از‌دست‌دادن هوشیاری می‌شود. افرادی که مبتلا به صرع هستند، به علت افزایش فعالیت الکتریکی مغز که منجر به اختلال در سیستم پیام‌رسانی میان سلول‌های مغزی می‌شود، تشنج‌های مکرر را تجربه می‌کنند.

با اینکه علائم تشنج ممکن است هر قسمتی از بدن را درگیر کند، اختلالات الکتریکی مربوط به همه‌ی آنها در مغز اتفاق‌می‌افتد. محل اختلالات الکتریکی، نحوه‌ی گسترش آن، مقداری از مغز که تحت تاثیر قرار می‌گیرد و مدت زمانی که طول می‌کشد، در تعریف نوع تشنج و تاثیر آن بر فرد نقش مهمی دارند.

بیماری صرع چیست؟

احتمالا از خود می‌پرسید که صرع یعنی چی!‌ هر فردی ممکن است دچار صرع شود. صرع می‌تواند همه‌ی نژادها و هر دو جنسیت را مبتلا کند. البته اگر فردی یک بار دچار تشنج شود به معنای ابتلا به صرع نیست، برای تشخیص صرع لازم است فرد حداقل دو تشنج بدون تحریک و علت مشخص داشته‌باشد، یعنی ناشی از علل پزشکی قابل درمانی مانند محرومیت از الکل یا قند خون بسیار پایین نباشند.

بیماری صرع به انگلیسی یعنی چه؟

صرع در انگلیسی epilepsy نامیده می‌شود.

فرق صرع و تشنج در چیست؟

صرع یک بیماری است که علامت آن تشنج است. تشنج به حرکات‌های غیرقابل کنترل بدن گفته می‌شود که در حملات صرع بروز می‌کند.

متن انگلیسی:

«Epilepsy — also known as a seizure disorder — is a brain disorder that causes recurring seizures. There are many types of epilepsy. In some people, the cause can be identified. In others, the cause isn’t known»

ترجمه متن:

«صرع یا اختلال تشنج یک مشکل مغزی است که باعث تشنج‌های تکرارشونده می‌شود. بیماری صرع انواع مختلفی دارد که در برخی از افراد علت آن مشخص می‌شود و در بعضی دیگر ناشناخته باقی می‌ماند»

نشانه ها و علائم صرع چیست؟

علامت اصلی صرع تشنج است. با توجه به اینکه صرع با فعالیت غیرطبیعی مغز ایجاد می‌شود، انواع تشنج ها ممکن است هر فرآیندی که مغز در آن دخیل است را تحت تاثیر قرار دهد.

علائم و نشانه‌های تشنج می‌تواند شامل موارد زیر باشند:

• گیجی موقت
• حملات خیره شدن
• حرکات ناگهانی غیرقابل کنترل در بازو یا پاها
• از‌دست‌دادن هوشیاری یا توجه
• علائم روانی مانند ترس و اضطراب.

در انتهای این مطلب به بررسی علائم انواع مختلف تشنج پرداخته‌ایم. اگر می‌خواهید اطلاعات بیشتری در رابطه با تشنج و علائم آن داشته‌باشید، بهتر است که به انتهای این مطلب رجوع کنید.

تشنج علامت اصلی صرع است که می‌تواند با گیجی موقت، خیره‌شدن‌های ناگهانی، حرکات غیر ارادی، عدم هوشیاری و ترس و اضطراب همراه باشد

علائم صرع خفیف چیست؟

علایم صرع خفیف شامل مواردی هستند که در آن فرد با تشنج مواجه می‌شود، اما در تمام طول تشنج هوشیار است و متوجه تشنج می‌شود. معمولا بعد از این تشنج‌ها فرد قبل از آن را به خاطر می‌آورد و هوشیاری او کامل است. این تشنج‌ها معمولا ناشناخته باقی می‌مانند تا زمانی‌که تشنج‌های شدیدتر رخ دهند. زمانی‌که موارد شدیدتر رخ می‌دهند، بیمار متوجه بیماری می‌شود و برای درمان آن اقدام می‌کند.

با دیدن علائم صرع به چه دکتری مراجعه کنیم؟

در صورتیکه با علائم بیماری صرع مواجه شدید، نگران نباشید! بهتر است که به دکتر مراجعه کنید تا با تشنج‌ها مواجهه نشوید و بیماری صرع را تحت کنترل داشته‌باشید. برای تشخیص و درمان بیماری صرع باید به دکتر مغز و اعصاب مراجعه کنید. دکتر مغز و اعصاب به بررسی علائم صرع در شما می‌پردازد و برای درمان بیماری برای شما یک روش درمانی مناسب در نظر می‌گیرد.

البته اگر علائم صرع و تشنج را در کودک و یا خردسال خود مشاهده کردید، باید به دکتر اطفال مراجعه کنید تا برای انتخاب روش درمانی مناسب با دکتر مغز و اعصاب مشورت کند.

علت صرع چیست؟

صرع تقریبا در نیمی از مبتلایان، علت مشخصی ندارد. به طور کلی ممکن است که صرع ناشی از علت‌های زیر باشد:

• بیماری‌های مغزی: بیماری‌های مغزی که باعث آسیب به مغز می‌شوند، مانند بیماری‌ها و علائم سرطان سر یا سکته‌ها، می‌توانند باعث صرع شوند. سکته مغزی خفیف یا غیر خفیف اولین علت صرع در بالغین مسن‌تر از ۳۵ سال سن است. سکته و سایر بیماری‌های عروقی می‌توانند منجر به آسیب مغزی شوند که می‌تواند شروع‌کننده صرع باشد. با کاهش مصرف الکل و دوری از سیگار، مصرف رژیم غذایی سالم و ورزش کردن منظم می‌توان خطر ابتلا به این بیماری‌ها را کاهش داد.
• ضربه شدید به سر: آسیب‌های سر باعث برخی از موارد صرع می‌شوند. با بستن کمربند ایمنی در ماشین و پوشیدن کلاه ایمنی هنگام دوچرخه‌سواری، اسکی، استفاده از موتورسیکلت یا در سایر فعالیت‌هایی که احتمال ضربه به سر وجود دارد، می‌تواند خطر این ضربات را کاهش داد.
• بیماری‌های عفونی: بیماری‌های عفونی، مانند ایدز و انسفالیت ویروسی (عفونت بافت مغز با ویروس‌ها) می‌توانند باعث صرع شوند. عفونت‌هایی نظیر مننژیت که می‌توانند باعث التهاب در مغز یا نخاع شوند، می‌توانند خطر ابتلا به صرع را افزایش دهند.
• آسیب‌های پیش از تولد: پیش از تولد، نوزادان به آسیب‌های مغزی که می‌تواند با فاکتورهای مختلفی مانند عفونت مادر، تغذیه‌ی نامناسب یا کمبود اکسیژن، ایجاد شوند، حساس هستند.

عوامل خطر ابتلا به صرع کدامند؟

در افراد دیگر ممکن است ناشی از فاکتورهای مختلفی از جمله مواردی که در ادامه می‌آید، باشد:

• اختلالات تکاملی: صرع می‌تواند گاهی با اختلالات تکاملی مانند اوتیسم و نوروفیبروماتوز مرتبط باشد.
• سن: شروع صرع اغلب در کودکان یا بالغین مسن است اما ممکن است در هر سنی دیده شود.
• سوء مصرف مواد و الکل
• دمانس: دمانس می‌تواند خطر ابتلا به صرع در بالغین مسن را افزایش دهد.
• تشنج در کودکان: تب‌های بالا در کودکی گاهی می‌تواند با تشنج مرتبط باشد. کودکانی که به علت تب بالا تشنج می‌کنند معمولا دچار صرع نمی شوند. خطر صرع در صورتیکه کودک تشنج طولانی مدت داشته‌باشد، بیماری دیگری در سیستم عصبی یا سابقه خانوادگی صرع داشته‌باشد، افزایش می‌یابد.

آیا بیماری صرع ارثی است؟

از عواملی که می‌توانند در ایجاد بیماری صرع نقش داشته‌باشند می‌توان به ژنتیک و سابقه خانوادگی اشاره کرد:

• اثرات ژنتیکی: برخی از انواع صرع در خانواده‌ها اتفاق‌می‌افتند، در این موارد محتمل است که اثرات ژنتیکی وجود داشته‌باشد. محققین برخی از انواع صرع را با ژن‌های خاصی مرتبط دانسته‌اند، اما برای اغلب افراد، ژن‌ها تنها بخشی از علت صرع هستند. ژن‌های خاصی فرد را به شرایط محیطی که تشنج را تحریک می‌کند، حساس‌تر می‌کنند.
• سابقه‌ی خانوادگی: اگر سابقه خانوادگی صرع وجود داشته‌باشد، فرد ممکن است در ریسک بیشتری برای ابتلا به اختلالات تشنجی دارا باشد.

راه های تشخیص بیماری صرع کدامند؟

برای تشخیص این بیماری، متخصص مغز و اعصاب در مورد علائم و نشانه‌های بیمار می‌پرسد و معاینه می‌کند و تست‌های متعدد انجام می‌دهد تا صرع را تشخیص دهد و علت تشنج‌ها را مشخص کند.

۱. معاینه

معاینه نورولوژیک: پزشک، عملکرد ذهنی، توانایی حرکتی و رفتاری و سایر حوزه‌ها را برای تشخیص بیماری و تعیین نوع صرع بررسی می‌کند.

۲. آزمایش

تست‌های خونی: برای بررسی علائم عفونت، مشکلات ژنتیکی و سایر مسائلی که ممکن است با ابتلا به صرع مرتبط باشند، انجام می‌شود.

برخی از تست‌ها برای تعیین اتفاقات غیرطبیعی در مغز انجام می‌شوند:

۳. تصویربرداری

• سی تی اسکن: این وسیله از اشعه X برای تهیه تصاویر مقطعی از مغز استفاده می‌کند. سی‌تی‌اسکن اتفاقات غیرطبیعی در مغز را که ممکن است باعث صرع شوند، مانند تومورها، خونریزی و کیست، نشان می‌دهد.
• ام آر آی: این وسیله از امواج مغناطیسی و رادیویی برای تهیه تصاویر با جزئیات از مغز استفاده می‌کند.
• ام آر آی عملکردی (fMRI): این روش تشخیصی تغییرات جریان خون به هنگام کارکردن بخش خاصی از مغز را اندازه می‌گیرد. از این تست پیش از عمل جراحی برای جلوگیری از آسیب به مناطق عملکردی خاص مانند منطقه مربوط به صحبت‌کردن و حرکت‌کردن، استفاده می‌کنند.
• پِت اسکن (PET): در این روش مقدار کمی ماده رادیواکتیو به سیاهرگ تزریق می‌شود تا برای دیدن مناطق فعال مغز و تعیین بخش‌های غیرطبیعی کمک‌کننده باشد.
• اسپکت (SPECT): این روش در صورتی استفاده می‌شود که با استفاده از ام آر آی و EEG منطقه دقیق شروع تشنج در مغز مشخص نشود. این روش از مواد روش پِت استفاده می‌کند اما یک نقشه سه بعدی با جزئیات از فعالیت جریان خون در مغز در هنگام تشنج ایجاد می‌کند.

۴. سایر راه های تشخیصی صرع

• الکتروانسفالوگرام (نوار مغز) EEG: این تست رایج‌ترین تست برای تشخیص صرع است. در این تست الکترودهایی به جمجمه وصل می‌شوند و فعالیت الکتریکی مغز را ثبت می‌کنند. اگر فرد دچار صرع باشد تغییر در الگوی طبیعی امواج مغزی او رایج است حتی هنگامی که تشنج ندارد. پزشک ممکن است بیمار را هنگام انجام EEG از طریق تحت نظر بگیرد تا زمان‌هایی که دچار تشنج می‌شود را ضبط‌کند. ضبط‌کردن تشنج‌ها به تعیین نوع آن و رد سایر بیماری‌ها کمک می‌کند.
• تست‌های عصبی-روانشناختی: در این تست‌ها پزشکان توانایی‌های فکرکردن، حافظه و تکلم بیمار را آزمایش می‌کنند. نتایج این آزمایش به تعیین منطقه درگیر در مغز کمک می‌کند.

چه بیماری هایی با صرع اشتباه گرفته می شوند؟

علائم مربوط به بیماری‌های زیر ممکن است با صرع اشتباه گرفته شوند:

• تب بالا با علائم شبه تشنج
• غش کردن
• نارکولپسی (حملات خواب طی روز)
• کاتاپلکسی (حملات ضعف شدید عضلانی)
• اختلالات خواب
• کابوس‌ها
• حملات پانیک
• تشنج‌های سایکوژنیک (ناشی از بیماری‌های روانی).

آیا بیماری صرع قابل درمان است؟

معمولا درمان با داروها شروع می‌شود، اگر دارودرمانی موثر نبود، درمان‌های دیگری نظیر جراحی پیشنهاد می‌شوند. این بیماری درمان نمی‌شود اما تحت کنترل قرار می‌گیرد.

۱. داروهای بیماری صرع، داروهای ضد صرع جدید

اغلب افرادی که دچار صرع هستند با مصرف یک داروی ضدتشنج، دیگر تشنج را تجربه نمی‌کنند. اما عده‌ای دیگر ممکن است تعداد دفعات و شدت تشنج‌هایشان با مصرف ترکیبی از داروها کاهش پیدا کند. ضمنا پزشک دارو را براساس بیماری، تعداد تشنج‌ها، سن بیمار و سایر فاکتورها انتخاب می‌کند. همچنین لازم است پزشک در مورد سایر داروهای مصرفی اطلاع داشته‌باشد، تا تداخلات دارویی را برای تجویز داروی مناسب در نظر بگیرد.

تعدادی از پراستفاده‌ترین داروهای صرع و ضدتشنج عبارتند از:

البته این داروها فقط برای درمان صرع استفاده نمی‌شوند، بلکه برخی از آنها در درمان اختلالات روانی یا بیماری‌های مغز و اعصاب دیگر هم کاربرد دارند. معمولا درمان به شکل تک دارویی با دوز نسبتا پایین شروع می‌شود و به تدریج افزایش می‌یابد تا تشنج‌ها تحت کنترل درآیند.

توجه داشته‌باشید که داروهای ضدتشنج ممکن است عوارضی داشته‌باشند که در اینجا به توضیح عوارض داروهای ضدتشنج می‌پردازیم:

• خستگی
• خواب‌آلودگی
• افزایش وزن
• کاهش تراکم استخوان
• ضایعات پوستی
• از‌دست‌دادن هماهنگی
• مشکلات صحبت‌کردن
• مشکلات حافظه و فکر کردن
• یا در موارد نادری عوارضی شدید مانند افسردگی، تفکرات و رفتارهای خودکشی
• ضایعات پوستی شدید و التهاب در ارگان‌های خاصی نظیر کبد

نکات مهم در دارودرمانی صرع

در دارو درمانی صرع موارد زیر را به خاطر داشته باشید:

• برای اینکه بهترین نتیجه از مصرف دارو برای درمان تشنج‌ها کسب شود، لازم است داروها درست همانطور که تجویز شده‌اند، مصرف شوند.
• پیش از تغییر دارو یا مصرف سایر داروهای تجویزی یا داروهای بدون نسخه یا داروهای گیاهی با دکتر مغز و اعصاب مشورت شود.
• به هیچ عنوان داروها بدون اطلاع پزشک قطع نشود.
• درصورت شروع و یا تشدید احساسات افسردگی، تفکرات خودکشی یا تغییر در رفتار یا خلق، بلافاصله به پزشک اطلاع داده‌شود و لازم است سایر بیماری‌های همراه مانند میگرن به پزشک اطلاع داده‌شود تا داروهایی مشترک برای هر دو تجویز شود.
• در نظر داشته‌باشید حداقل نیمی از افرادی که دچار صرع هستند، با اولین درمان دیگر حمله‌ی تشنج را تجربه نمی‌کنند.
• بسیاری از کودکانی که مبتلا به صرع هستند و دیگر علائم صرع را تجربه نمی‌کنند، می‌توانند در نهایت دارو را قطع کنند و بدون تجربه‌ی تشنج زندگی کنند.
• بسیاری از بزرگسالان نیز می‌توانند بعد از دو سال یا بیشتر که حمله‌ی تشنج نداشتند دارو را قطع کنند. به علاوه در صورتیکه درمان دارویی موثر نباشد، ممکن است پزشک درمان جراحی یا سایر درمان‌ها را پیشنهاد کند.

۲. جراحی

درمورد صرعی که نسبت به درمان دارویی مقاوم است اگر در آزمایشات مشخص شود ناحیه مبدا صرع کوچک و مشخص است و همچنین با اعمال حیاتی مانند صحبت‌کردن، عملکرد حرکتی، دیدن یا شنیدن تداخل ندارد، پزشک جراحی را پیشنهاد می‌کند. اغلب افراد بعد از جراحی موفق نیز به مصرف دارو برای کنترل صرع نیاز دارند اما تعداد و مقادیر داروی مصرفی آنها کاهش می‌یابد. در موارد کمی ممکن است جراحی عوارضی نظیر تغییر در توانایی فکر‌کردن و شناخت بیمار داشته‌باشد.

۳. سایر درمان ها

درمان‌های دیگری نیز ممکن است برای صرع مفید باشند:

• تحریک عصب واگ: پزشک ابزار تحریک‌کننده‌ی عصب واگ را زیر پوست قفسه‌ی سینه جاسازی می‌کند. این وسیله که به اعصاب واگ در گردن متصل است و با باتری کار می‌کند و از طریق ارسال امواج الکتریکی به عصب واگ تحریکات خود را به مغز منتقل می‌کند. مکانیسم عملکردی دقیق این دستگاه مشخص نیست اما ۲۰ تا ۴۰ درصد تشنج‌ها را کاهش داده‌است. اغلب افراد همچنان به مصرف داروهای خود نیاز دارند و برخی از آنها مقادیر کمتری را در کنار استفاده از دستگاه مصرف می‌کنند. ممکن است برخی از بیماران دچار عوارض این دستگاه یعنی درد در گلو، بم شدن صدا، تنگی نفس یا سرفه شوند.
• رژیم کتوژنیک چیست: برخی از کودکانی که دچار صرع بودند با رعایت دقیق رژیم غذایی که چربی بالا و کربوهیدرات کمی داشت، موفق به کاهش تعداد تشنج‌های خود شدند. در رژیم غذایی کتوژنیک، بدن به جای استفاده از کربوهیدرات به عنوان سوخت از چربی‌ها استفاده می‌کند. در صورت تمایل برای استفاده از این رژیم غذایی با پزشک مشورت کنید زیرا مهم است که در مصرف این رژیم غذایی کودک دچار سوتغذیه نشود. عوارض این روش می‌تواند کم آبی، یبوست، کاهش سرعت رشد به دلیل فقدان مواد غذایی لازم و تولید اوریک‌اسید در خون که می‌تواند باعث سنگ کلیه شود، باشد. این عوارض در صورتیکه رژیم غذایی مناسب طراحی‌شده و تحت نظر متخصص باشد ناشایع هستند.
• تحریک عمقی مغز: در تحریک عمقی مغز جراح الکترودهایی درون بخش‌های مشخصی از مغز، معمولا تالاموس، قرار می‌دهد. الکترودها به یک ژنراتور که در قفسه سینه یا جمجمه قرار دارد متصل است و امواج الکتریکی را برای کاهش تشنج‌ها ارسال می‌کند.

تیم درمان صرع متشکل از چه دکترهایی است؟

برای تشخیص و درمان صرع باید به متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنید. در دکترتو می‌توانید با بهترین متخصصین مغز و اعصاب در شهر خود آشنا شوید، با آنها به‌صورت تلفنی یا اینترنتی مشورت کنید و در صورت نیاز برای دریافت نوبت ویزیت حضوری اقدام کنید. اگر صرع کنترل نشده‌باشد، ممکن است که به دخالت جراح مغز و اعصاب هم نیاز پیدا شود.

انواع صرع کدامند؟

به خاطر داشته‌باشید که صرع بیماری است که با یک علامت واضح مشخص می‌شود و آن علامت تشنج است. تشنج علامتی است که در تمامی انواع صرع بروز می‌کند. این علامت شاحص در تقسیم‌بندی صرع موثر است. بنابراین بر اساس انواع تشنج صرع را طبقه‌بندی می‌کنیم.

انواع بیماری صرع بر اساس انواع تشنج کدامند؟

پزشکان به طورکلی تشنج‌ها را با توجه به نحوه‌ی شروع فعالیت غیرطبیعی مغز به تشنج کانونی و تشنج منتشر تقسیم‌بندی می‌کنند:

۱. تشنج کانونی یا صرع کانونی

اگر تشنج‌ها ناشی از فعالیت غیرطبیعی تنها در یک ناحیه‌ی مغز باشد، تشنج کانونی (جزئی) نامیده می‌شوند. این تشنج‌ها به دو گروه تقسیم می‌شوند:

• تشنج های کانونی بدون از دست دادن هوشیاری: قبلا تشنج جزئی ساده نامیده می‌شدند، این تشنج‌ها باعث کاهش هوشیاری نمی‌شوند و ممکن است باعث تغییر حالت روحی یا تغییر حالتی که بیمار اطراف را می‌بیند، مثلا بویی که احساس می‌کند، مزه‌ای که می‌چشد، صدایی که می‌شنود یا احساسی که دارد، بشود. همچنین ممکن است منجر به حرکات ناگهانی غیرارادی در قسمت‌هایی از بدن مانند بازو یا پا و یا علائم حسی خود‌به‌خودی مانند مور‌مور‌شدن، گیجی و دیدن نور ناگهانی، شود.
• تشنج کانونی با نقص در هوشیاری: پیش از این تشنج جزئی پیچیده نامیده می‌شد. این تشنج‌ها تغییر یا فقدان هوشیاری یا آگاهی را نیز دربر می‌گیرند. طی این نوع تشنج بیمار ممکن است به یک نقطه خیره شود و به صداهای اطرافیان به درستی پاسخ ندهد و یا حرکاتی مانند مالیدن دست‌ها بهم، جویدن، بلعیدن یا راه رفتن حول یک دایره را انجام دهد.

۲. تشنج منتشر

تشنج‌هایی که تمام نقاط مغز را درگیر می‌کنند تشنج‌های منتشر هستند. شش نوع تشنج منتشر وجود دارد:

• تشنج ابسنس (خاموش): تشنج‌های ابسنس اغلب در کودکان اتفاق می‌افتند و با خیره شدن به یک نقطه یا حرکات نامحسوس مانند چشمک زدن یا ملچ‌ملوچ کردن مشخص می‌شوند. این تشنج‌ها ممکن است به شکل دسته‌ای اتفاق‌بیفتند و باعث فقدان هوشیاری مختصری شوند.
• تشنج‌های تونیک: تشنج‌های تونیک باعث سفت‌شدن ماهیچه‌ها می‌شوند. این تشنج‌ها معمولا ماهیچه‌های پشت، بازوها و پاها را درگیر می‌کنند و ممکن است باعث زمین‌خوردن فرد شوند.
• تشنج‌های آتونیک: این نوع تشنج باعث از‌دست‌رفتن کنترل ماهیچه‌ها می‌شوند که ممکن است باعث افتادن ناگهانی فرد شوند.
• تشنج‌های کلونیک: این تشنج‌ها با حرکات ناگهانی ماهیچه‌ای تکراری یا ریتمیک مرتبط هستند. این تشنج‌ها معمولا گردن، صورت و بازوها را درگیر می‌کنند.
• تشنج‌های میوکلونیک: این تشنج‌ها معمولا به شکل حرکت ناگهانی کوتاه یا پیچیدن بازوها و پاها دیده می‌شوند.
• تشنج‌های تونیک – کلونیک: این تشنج‌ها پرالتهاب‌ترین تشنج‌های صرعی هستند و می‌توانند باعث از‌دست‌دادن ناگهانی هوشیاری، سفت‌شدن بدن و لرزیدن، و گاهی از‌دست‌دادن کنترل ادرار یا گاز گرفتن زبان شوند.

عوارض بیماری صرع چیست؟

بیماری صرع می‌تواند عوارض بسیاری را برای بیماری مبتلا به آن ایجاد کند. برخی از این عوارض شامل موارد زیر هستند:

• فرد ممکن است در یادگیری با مشکل مواجه شود.
• در صورتیکه هنگام غذاخوردن یا نوشیدن چیزی فرد به حمله و تشنج دچار شود، ممکن است که مواد خوراکی را به داخل ریه‌های خود تنفس کند. این حالت آسپیراسیون نامیده می‌شود که می‌تواند باعث پنومونی یا عفونت ریه‌ها شود. عارضه‌ی بسیار خطرناکی است و می‌تواند مشکل‌ساز باشد.
• هنگامی که فرد به تشنج دچار می‌شود، ممکن است که بیفتد و متوجه چیزی نشود. این حادثه می‌تواند آسیب‌های جبران‌ناپذیری را به بدن فرد وارد کند.
• آسیب‌های دائمی به مغز یکی از این عوارض هستند.
• داروهایی که فرد برای درمان و کنترل صرع استفاده می‌کند، می‌توانند عوارض جانبی زیادی را به بار آورند.

آیا بیماری صرع خطرناک است؟

این بیماری یکی از بیماری‌های خطرناک است، اگر تحت کنترل قرار نگیرد. صرعی که تحت کنترل باشد چندان خطری ایجاد نمی‌کند. یکی از خطرات جدی بیماری صرع تشنج‌های گاه و بی‌گاه در آن هستند. همچنین ممکن است که عوارضی بر روی مغز باقی بماند که درمان آنها ممکن نباشد.

اختلال یادگیری، آسیب به مغز، عوارض دارویی و حوادث ناشی از افتادن در حین حملات صرع از عوارض اصلی این بیماری هستند

بیماری صرع و ازدواج

بیماری‌هایی مانند صرع یکی از موارد مهم در ازدواج هستند. یکی از مواردی که در رابطه با این بیماری وجود دارد، مزمن بودن آن است. فرد باید در خاطر داشته‌باشد که کسی که این بیماری را دارد، تا آخر عمر با این بیماری خواهد بود. هر چند در مواردی جراحی ممکن است که درمان کامل را به بار بیاورد، اما باید به آن به چشم یک بیماری مزمن نگاه کرد.

یکی دیگر از مواردی که در رابطه با صرع وجود دارد، مسئله‌ی بارداری است. این بیماری باعث نازایی نمی‌شود، اما اگر در خانم باشد، ممکن است که باعث سقط جنین شود. یکی از دلایل سقط جنین با صرع این است که ممکن است فرد سقوط کند و جایی بیفتد (حین تشنج) و به جنین در شکم مادر آسیب برسد.

تسریر مراقب سلامتی شماست!