به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تسریر، سندروم گرگینه(پرمویی)، بیماری است که ویژگی آن رشد زیاد مو روی همه سطوح بدن است. این سندروم می‌تواند هر دوی مردان و زنان را گرفتار کند ولی بسیار نادر است. رشد غیرعادی مو ممکن است صورت و بدن فرد را بپوشاند یا فقط قسمتهای کوچکی از بدن را تحت‌تاثیر قرار دهد.
انواع هایپرتریکوز
انواع مختلفی از هایپرتریکوز وجود دارد:
هایپرتریکوز مادرزادی لانگینوزا:
ابتدا به صورت لانگو طبیعی ظاهر می شود که همان موهای ظریف موجود در بدن نوزاد هنگام تولد است. اما به جای اینکه در طی هفته های بعدی ناپدید شود، موهای نرم و لطیف در مکان های مختلف بدن کودک رشد می کنند و شروع به ضخیم شدن می کنند.
مادرزادی هیپرتریکوز ترمینال:
رشد غیر طبیعی مو از بدو تولد آغاز می شود و در طول زندگی فرد ادامه می یابد. موهای بلند و ضخیم، صورت و بدن فرد را می‌پوشاند.
هیپرتریکوز نویید:
رشد بیش از حد مو از هر نوع در یک منطقه مشخص ظاهر می شود. در موارد معدودی، در بیش از یک قسمت بدن تراکم مو وجود دارد.
هیرسوتیسم:
این نوع هایپرتریکوز فقط به خانم ها محدود می شود. این بیماری منجر به رشد موهای تیره و ضخیم در مکان هایی می شود که خانم‌ها به طور معمول مو ندارند، مانند صورت، سینه و پشت.
هایپرتریکوز اکتسابی:
برخلاف هایپرتریکوز مادرزادی ، شکل اکتسابی این بیماری در اواخر زندگی ایجاد شود. همچنین، منجر به دو نوع مو به غیر از لانگو می‌شود: موهای سرخار یا موهای انتهایی. موهای زائد ممکن است در قسمتهای کوچک یا در تمام مناطق رشد مو در بدن فرد رشد کنند.
علائم هایپرتریکوز
همانطور که قبلا ذکر شد، هایپرتریکوز می تواند در بدو تولد رخ دهد یا در اواخر زندگی ایجاد شود.
هایپرتریکوز معمولاً یکی از سه نوع مو تولید می کند:
ولوس:
فولیکول های این موها معمولاً کوتاه هستند(کمتر از ۱/۱۳ اینچ طول). این موها ممکن است در هر جایی به جز کف پا، پشت گوش، لب و کف دست یا روی بافت اسکار قرار داشته باشند. ولوس ممکن است رنگدانه ای یا غیر رنگدانه ای باشد.
لانگو:
این نوع موها، مانند موهای بدن نوزاد تازه متولد شده، بسیار نرم و ظریف هستند. معمولاً رنگدانه ای ندارد. اکثر نوزادان ظرف چند روز یا چند هفته پس از تولد، لانگو را از دست می دهند. اگر هایپرتریکوز وجود داشته باشد، ممکن است لانگو در سطح بدن باقی بماند مگر اینکه درمان شود و برداشته شود.
ترمینال:
موها بلند و ضخیم و معمولاً بسیار تیره است. زنان مبتلا به هیرسوتیسم در نقاطی مانند صورت، سینه و پشت خود دچار موهای ضخیم و تیره می شوند.
یکی دیگر از علائم رایج هیپرتریکوز، مشکل لثه یا دندان است. ممکن است برخی از دندانها از بین رفته باشند، یا اندازه لثه ها بزرگ شده باشند. علل هیپرتریکوز به خوبی شناخته نشده است، اگرچه نوعی بیماری وجود دارد که باعث شیوع آن در خانواده ها به صورت ارثی می شود.
هایپرتریکوز مادرزادی ممکن است در اثر فعال شدن مجدد ژن هایی که باعث رشد مو می شوند، ایجاد شود. ژن هایی که باعث رشد گسترده مو در اوایل زندگی انسان شده اند در طول تکامل “خاموش شده اند”. با اشتباهی که هنوز علت مشخصی ندارد، این ژن های مربوط به رشد مو وقتی کودک هنوز در رحم است، “روشن می شوند”.
هایپرتریکوز اکتسابی ممکن است ریشه های مختلفی داشته باشد. و به نوعی اطلاق می شود که رشد مو در همه جا یا به صورت لکه های تصادفی وجود داشته باشد ، دلایل احتمالی آن عبارتند از:
- porphyria cutanea tarda، شرایطی که در آن پوست به ویژه به نور حساس است
- سو تغذیه
- رژیم غذایی یا یک اختلال در خوردن مانند بی اشتهایی عصبی
- سرطان
- داروهای خاص مانند استروئیدهای آندروژنیک، داروی رشد مو ماینوکسیدیل و سیکلوسپورین
هایپرتریکوزیس که در مکان‌های خاصی از بدن شما اتفاق می افتد می تواند به دلیل موارد زیر ایجاد شود:
- lichen simplex، یک بیماری مزمن پوستی است که منجر به خارش و خراش مکرر یک قسمت خاص پوست می شود.
- استفاده موقت از گچ شکسته بندی
- افزایش عروق، یک استراتژی بدن سازی برای ایجاد عروق خونی برجسته در نزدیکی سطح پوست.
شیوع هیپرتریکوز
هیپرتریکوز، صرف نظر از نوع آن یک بیماری نادر است. به عنوان مثال هایپرتریکوز مادرزادی لانگینوزا بسیار نادر است. طبق تحقیقات فقط حدود ۵۰ مورد از این نوع هیپرتریکوز تاکنون ثبت شده است. هیرسوتیسم بسیار شایع تر است و حدود ۷ درصد از زنان در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می دهد.
درمان هایپرتریکوز
هیپرتریکوز هیچ درمانی ندارد و بیمار نمی تواند برای جلوگیری از شکل مادرزادی بیماری کاری انجام دهد. با اجتناب از مصرف برخی داروها مانند ماینوکسیدیل، خطر ابتلا به اشکال خاصی از هایپرتریکوز اکتسابی کاهش می یابد.
درمان هایپرتریکوز شامل از بین بردن موها از طریق انواع روش های کوتاه مدت است. که عبارتند از:
- تراشیدن
- اپیلاسیون شیمیایی
- اپیلاسیون
- کندن مو
- سفید شدن مو
همه این روش ها راه حل های موقتی هستند. این روشها همچنین خطر ایجاد تحریک دردناک یا ناراحت کننده پوست را دارند. و در بعضی از قسمت های بدن، این درمان ها به راحتی انجام نمی شود.
درمان های طولانی مدت شامل الکترولیز و جراحی لیزر است. الکترولیز تخریب فولیکول های موی فرد با بارهای الکتریکی کوچک است. جراحی لیزر شامل استفاده از یک نور لیزر مخصوص بر روی چندین مو در یک زمان است. ریزش مو اغلب با این روش های درمانی می تواند دائمی باشد، اگرچه ممکن است برای انجام کار به چند جلسه زمان نیاز داشته باشید.
انتهای پیام
