به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تسریر، به نقل از پایگاه خبری علمی و تخصصی میگنا، بیست و پنج کیلومتر آن طرف تر از تهران، جایی است که به عنوان «مرکز درمانی» بیماران مبتلا به اختلالات روان شناخته می‌شود. در حالی که درست ماند تمام مراکز درمانی بیماران مبتلا به اختلال‌های سلامت روان از تاریخ خشن و بعضی غیر انسانی این مرکز هم نمی‌توان گذشت، در دو سه دهه اخیر تلاش‌هایی برای ترمیم وجه «درمانی» این مرکز انجام شده است، هر چند خود گردانندگان این بیمارستان هم تاکید دارند که بیمارستان روانی هنوز هم به همان شیوه تاریخی معلوف بیمارستان‌های روانی در سر تا سر دنیا، نه توقف گاه، بلکه اقامت گاه، و نه بیمارستان بلکه آسایشگاه است.
رئیس بیمارستان امین‌آباد، در سال‌های اخیر از طرح‌های جدید برای درآمدزایی برای بیمارستان، کارآفرینی و وصل کردن این بیمارستان به بیرون حرف زده و از توریسم درمانی گرفته تا باز کردن در جنگل‌های امین‌آباد رو به مردم و ایجاد مرکز روانپزشکی برای کودکان منطقه و ایجاد بیمارستان در آن را در برنامه داشته است، اما امین‌آباد هنوز و همچنان با کمبود بودجه، قطع ارتباط موثر با خارج از بیمارستان، نبود برنامه‌های موثر برای بازگشت افراد به زندگی عادی، نبود برنامه ترخیص و توانمندسازی و کنترل بیماری رو به رو است.
این که نیمی از جمعیت امین‌آباد ساکنان دائمی آن هستند نشان می‌دهد که شانس خروج از این مرکز درمانی در حال حاضر برای کسانی که در آن بستری می‌شوند پنجاه پنجاه است، امین آباد برای حل این مشکل برنامه دارد وارد رایزنی با کهریزک شود تا برخی از ساکنان دائمی این مرکز را به آسایشگاه‌های خیریه آن جا بفرستند.
امین‌آباد مشکل دسترسی به پزشک ندارد، در حال حاضر ۵۰ پزشک در این بیمارستان کار می‌کنند، اما پزشک متخصص بیماری‌های غیر از بیماری‌های روان، دندان پزشک و سایر کارد درمان در این مرکز هم مثل اغلب مراکز خدمات درمانی دولتی اندک است. با این حال، مهم‌ترین بحران امین آباد نه شهرت منفی آن و نه بسته بودن در بسیاری از ساختمان‌های آن به روی ناظران بیرونی، بلکه مشکلات مالی است.
افرادی که در این مرکز بستری یا ساکن هستند، اغلب به عنوان آخرین راه حل به این جا ارجاع داده شده‌اند، تامین هزینه‌های بیمارستان با در نظر گرفتن درآمد اندک کار دشواری است و بیمارستان از تامین لباس گرم و بسیاری از خوراکی و سیگار گرفته تا کمک به ترخیص بیماران، مهارت‌آموزی و حتی کارگاه‌های معمولی برای پر کردن وقت، به کمک خیرین نیاز دارد.
زندگی در این آخر دنیا وجود دارد
آخر دنیا جایی است که مردم فراموش می‌کنند و فراموش می‌شوند، بسیاری از کسانی که به امین آباد راهنمایی می‌شوند به اینجا فرستاده شده‌اند تا فراموش شوند، و هستند کسانی که به اینجا می‌آیند تا فراموش کنند. با این حال، آدم‌های فراموش شده هم شایستگی زندگی انسانی را دارند.
حتی اگر هزینه کردن برای آنها در هیچ حساب و کتابی ذکر نشود، باز هم خیریه امین آباد به کمک‌های مردم نیازمند است. مردم گاهی به امین آباد تلویزیون و وسایل زندگی هدیه می‌دهند، گاهی برای لباس گرم ساکنان هزینه می‌کنند و گاهی سیگار می‌فرستند.
خوردنی‌های دیگری هم از شرکت‌ها یا از کسانی که نذر دارند به بیمارستان می‌رسد که با کمک مسوولان بیمارستان بین ساکنان توزیع می‌شود. نشانه‌ای از این که این آخر دنیا، هنوز برای برخی از مردم آن بیرون وجود و رسمیت دارد.
حتی با توزیع بستنی دقایقی شاد در امین آباد رقم می‌خورد
روز گذشته در امین آباد دقایقی شاد هم وجود داشت. چند روز قبل فردی ناشناس، وقتی از علاقه ساکنان امین آباد به بستنی با خبر شده بود و به یکی از شرکت‌ها سفارش داده بود تا به مناسبت تولد امام حسین(ع)، برای ساکنان امین آباد بستنی بفرستد.
بستنی‌ها کمی بعد از ظهر رسیده بود و عصر، بین اهالی امین آباد توزیع شد. نه خیر ناشناس خواسته بود و نه مقررات امین آباد اجازه انتشار عکس می‌دهد و از طرف دیگر خنده شاد و لذت بردن ساکنان امین آباد از یک بستنی ساده نیز قابل ثبت در قاب دوربین نیست.
انتهای پیام
