به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تسریر، به نقل از بهداشت نیوز، عواملی نظیر ژنتیک، رژیم غذایی و سبک زندگی فاکتورهایی شناخته شده وتاثیرگذار در دیابت نوع ۲ محسوب می شوند. اما طبق تحقیقات انجام شده یک عامل اجتماعی تاثیری به مراتب عمیق تر روی پیشرفت این بیماری دارد.
تجربه حس تنهایی حتی در مواقعی که به تنهای زندگی نمی کنید و با دیگران در تعامل هستید، می تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. در این تحقیق محققان از ۴هزار داوطلبی که مبتلا به دیابت نوع دو نبوده اند، سوالاتی درباره حس نداشتن هم صحبت، احساس تنهایی و گوشه گیری پرسیدند. امتیازات این سوالات از ۱-۳ رتبه بندی شد، به گونه ای که انتخاب گزینه ۳، به معنای حس مکرر تنهایی بود.
پس از گذشت ۱۰سال، ۲۶۴ نفر یا ۶.۴% از همان شرکت کنندگان به دیابت نوع ۲ مبتلا شدند. امتیازات تعیین شده در این افراد در مقایسه با کسانی که به دیابت نوع ۲مبتلا نبودند، ۱.۴۲ به ۱.۳۳ بود. در این مطالعه، میان تنهایی و ابتلا به دیابت نوع ۲ در مراحل دیگر زندگی رابطه ای قوی وجود دارد. این رابطه حتی با در نظر گرفتن سایر عوامل تاثیرگذار روی دیابت مانند سیگار کشیدن، مصرف الکل و گلوکز خون و فاکتورهایی نظیر افسردگی نیز همچنان به قوت خود باقی است.
نتایج تحقیق صورت گرفته بروی تاثیر تنهایی و ابتلا به دیابت نوع ۲
این اولین مطالعه انجام شده بروی تاثیرات تنهایی در ابتلا به دیابت نوع دوم است. تنهایی در واقع تجربه ای عینی از عدم رضایت از روابط اجتماعی و فردی است و لزوما ربطی به داشتن دوستان متعدد و فعالیت های اجتماعی مختلف ندارد.
البته روابط نزدیک دوستانه و اجتماعی می تواند روی دیابت نوع دوم تاثیر گذارد. در این مطالعه تعداد دوستان نزدیک فرد و اعضای خانواده که فرد مستقیما با آنها در ارتباط بود مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که حذف هر یک نفر در دایره اجتماعی منجر به افزایش ۱۲ درصدی ابتلا به دیابت در مرددان و افزایش ۲۲% در زنان می شود.
در تحقیقات قبلی مشخص شده که گوشه گیری منجر به مرگ زودرس می شود. طی تحقیقی یک ساله، افراد بستری شده در بیمارستان بخاطر مشکلات قلبی مورد بررسی قرار گرفتند. احتمال فوت زنانی که در این تحقیق سطح بالایی از تنهایی را گزارش کرده بودند، سه برابر و در مردان ۲ برابر گزارش شد.
محدودیت های تحقیق
یکی از محدودیت های این تحقیق، بررسی تنهایی تنها در یک نقطه زمانی بود. بعلاوه سوالات مطرح شده در این تحقیق در بردارنده مواردی همچون نحوه تجربه تنهایی، گوشه گیری اجتماعی و تنها زندگی کردن نبود. درضمن در این تحقیق مشخص نیست که تنهایی چطور باعث بروز بیماری دیابت نوع دوم می شود. اما ممکن است استرس روانی که باعث بروز حس تنهایی در افرد شده، باعث افزایش سطح هورمون های اپینفرین و کورتیزول شوند که هر دو هورمون نقش مهمی در پیشرفت دیابت نوع دوم دارند.
کاهش استرس می تواند با تاثیرات منفی تنهایی مبارزه کند
هنوز مشخص نیست که مدیریت استرس یا ایجاد روابط دوستانه و انجام بیشتر فعالیت های اجتماعی بتواند باعث کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع دوم شود. از آنجایی که حس تنهایی یک مفهوم درونی است، داشتن دوستان متعدد و دایره وسیع اجتماعی به معنای تجربه کمتر این حس نیست. کسانی که به بهای داشتن روابط بیشتر از راحتی خود صرفه نظر می کنند، در نهایت مبتلا به استرس شده و با تحریک کورتیزول و التهاب باعث پیشرفت دیابت نوع دوم می شوند.
این دسته از افراد که براثر استرس متبلا به دیابت نوع دوم شده اند، می توانند برای جلوگیری از استرس، بروی مسائلی همچون خوردن غذاهای سالم و ورزش منظم متمرکز شوند.
انتهای پیام
