به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تسریر، به نقل از خبرگزاری آنا، خِرد یک ساختار چندوجهی است که جنبه‌هایی از شناخت، شخصیت و رشد را در بر می‌گیرد. در مدل‌های شناختی، تفکر خردمندانه به منزله آگاهی از عدم قطعیت و نگاه کردن به یک موضوع از چشم‌انداز‌های مختلف است. اما در مدل‌های شخصیت‌محور، ویژگی‌هایی شبیه کنجکاوی، نظرخواهی کردن از دیگران، شفقت و تعالی فردی است که در مرکز توجه قرار می‌گیرد. در مدل‌های مبتنی بر رشد هم این طور استدلال می‌شود که خرد تحت تأثیر انعطاف‌پذیری فردی، هوش، خلاقیت، تجربه، آموزه‌های زندگی و زمینه‌های تجربی خاص ایجاد می‌شود.
با این اوصاف، به‌رغم باور رایج مبنی بر اینکه کهولت سن با خِرَدورزی همراه است، تجربه لزوماً چنین چیزی را نشان نمی‌دهد. بر اساس معیار‌های شناختی، در اوان جوانی رابطه مثبتی میان افزایش سن و خردورزی وجود دارد، اما در پیری شاهد توقف یا سیر نزولی این روند هستیم.
در مقابل، معیار‌های شخصیت‌محوراغلب نشان‌دهنده رابطه‌ای منفی، به ویژه در بُعد شناختی هستند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که مؤلفه‌های مختلف خِرد دارای مسیر‌های سِنی متمایزی هستند.
خرد منبع ارزشمندی برای عبور از چالش‌های زندگی در تمام مراحل بزرگسالی، به ویژه در سنین بالاتر است؛ به مقابله با دشواری‌ها کمک می‌کند و محافظی در برابر اثرات منفی تجربیات اضطراب‌آور تلقی می‌شود. افراد عاقل معمولاً از رفاه بیشتری برخوردار می‌شوند، اما همه افرادی که در رفاه زندگی می‌کنند، لزوماً عاقل نیستند.
عوامل فرهنگی، اجتماعی، مذهبی و اجتماعی-اقتصادی، مفاهیمی از خرد را شکل می‌دهند که برخی از جنبه‌های آن (مانند توجه به دیگران) در همه جای دنیا یکسان است حال آنکه جنبه‌هایی هم هستند که به ویژه از منظر فرهنگی با یکدیگر تفاوت دارند. رابطه میان خرد و سن پیچیده است و مسیر‌های فردی رشد خرد بر اساس تجربیات، شرایط، ویژگی‌های شخصی و روابط فرد با دیگران بسیار متفاوت است.
انتهای پیام
