به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تسریر، به نقل از سایت آوان، ویژگی‌های دخترانی که توسط پدرانشان رها شده‌اند:
هوشیاری بیش از حد. وقتی کودک باید سیستم حمایت عاطفی خودش باشد (مانند زمانی که در سال های کودکی توسط یکی از مراقبین رها می شود) اغلب ترس ها و اضطراب های غیرمنطقی در او ایجاد می شود. اغلب آنها احساس شدید ترس از رخ دادن اتفاقی بد را گزارش می‌کنند و همیشه عصبی یا در حال عصبانیت هستند. رها شدن توسط یکی از والدین، احساس امنیت فرد را بی‌ثبات می کند.
رفتار جنسی زودهنگام یا افزایش یافته. فرد آسیب دیده اغلب به دنبال دریافت محبت و آرامش دیگران است، اما نمی داند چگونه این نیاز را برآورده کند. رفتار جنسی زودهنگام نیز زمانی دیده می شود که نوجوانان سعی می کنند ارتباط عاطفی و فیزیکی را که با والدین خود ندارند، در دیگران جستجو کنند. “دخترانی که با غیبت زودهنگام پدر روبرو بودند، بالاترین میزان فعالیت جنسی اولیه و بارداری در دوران نوجوانی را داشتند.”
ترس از رها شدن. این ترس‌ها می‌توانند به‌عنوان ناامیدی در روابط ظاهر شوند، مانند سخت‌گیر بودن یا نیازمند بودن. هنگامی که فرد به جمعی دعوت نمی‌شود ویا اینکه دوستانش علایق متفاوتی دارند، ترس از رها شدن در فرد آسیب دیده پدیدار می‌شود. ترس از رها شدن می‌تواند به‌عنوان ماندن در روابط ناسالم که تاریخ انقضا آنها گذشته است، به دلیل دشواری در ترک ظاهر شود ویا می تواند به طور کلی به عنوان ترس از روابط ظاهر شوند.
مشکل قاطع بودن (یا بیش از حد تهاجمی بودن به عنوان مکانیزم دفاعی). ما این پیام را درونی می‌کنیم که لایق عشق و حمایت دیگران نیستیم، اما در لحظاتی که محبت و حمایت دیگران را نیاز داریم سعی می‌کنیم شجاع باشیم. برخی افراد با پرخاشگری به عنوان راهی برای جلوگیری از آسیب دوباره به این احساس منفی دچار می‌شوند و برخی دیگر به خاطر ترس از ناراحت کردن کسی برای خود تقلا می‌کنند.
رفتارهای بی نظم یا اعتیاد آور. هنگامی که کودکان برای مقابله با احساسات منفی و ناراحت کننده ناشی از رها شدن (یا سایر تجربیات ناراحت کننده) رفتارهای خودآرام بخش را یاد نمی گیرند، ممکن است در صورت بروز چنین احساساتی به غذا، مواد مخدر یا الکل به عنوان منبع آرامش روی آورند.
ترس از “از دست دادن همه چیز”. این احساسی رایج در میان کسانی است که در دوران حساسی از زندگی خود رها شده اند و بسیاری در تلاش برای بیان آن در کلمات هستند. احساس اینکه “همه چیز در شرف از دست دادن است”، احساسی دائمی است. آنها اغلب این احساس را دارند که تنها یک روز با از دست دادن خانه، دارایی، خانواده یا روابط خود فاصله دارند. در عمل و در تجربه شخصی ام، در میان کسانی که در سال های حیاتی رشد دچار رها شدگی توسط والدین شده اند، بیشتر متوجه چنین احساسی می شوم.
تلاش‌های مداوم برای حل یا رفع آسیب‌های آنها. بسیاری از کسانی که رها شده اند، ترس از داشتن فرزند را گزارش می دهند یا ممکن است خیلی زود بچه دار شوند تا به نوعی به خود ثابت کنند که قادر به داشتن خانواده‌ای معمولی و دوست داشتنی هستند. به طور مشابه، بسیاری گزارش می دهند که می خواهند از بچه دار شدن خودداری کنند، اغلب به دلیل عدم تمایل به تکرار رفتارهایی که تجربه کرده اند.
در پایان
سال‌ها درمان پریسا طول کشید تا از تجربه‌اش بهبود یابد. با این حال، او هنوز هم لحظاتی از شک و تردید به خود را دارد و مواقعی آسیب هایش به شیوه هایی ظاهر می شود که آشکار نیستند. مانند مبارزه با انتقاد، ترس از رها شدن و درگیری با دیگران. اما در مجموع، با حمایت و درک، او توانست مراحل بهبودی را از تجربیات ترومایی دوران کودکی خود طی کند.
انتهای پیام
