به گزارش تسریر، ناسزا گفتن کودکان برای والدین بسیار خجالت آور است زیرا اگر این مساله کنترل نشود جزء ثابتی از شخصیت کودک می شود. از سوی دیگر فحاشی کودکان باعث زیر سوال رفتن تربیت والدین نیز می شود بنابراین پرداختن به این مساله از اهمیت زیادی برخوردار است.
در اکثر مواقع فحاشی کودکان یک امر تقلیدی است یعنی آنها از والدین یا اطرافیان شان ناسزا گفتن و بد زبانی را یاد می‌گیرند. همچنین امکان دارد آنها از گروه همسن و سال خود در مهدکودک، مدرسه یا کوچه فحاشی را فرا بگیرند.
اغلب کودکان پس از فرا گرفتن ناسزا، بد زبانی نمی کنند اما آنها را در حافظه شان می سپارند و در زمانی دیگر آن را به کار می برند. در این هنگام نحوه عکس العمل والدین و اطرافیان به فحاشی کودکان بسیار اهمیت دارد. اغلب اوقات واکنش اطرافیان خنده است و همین امر باعث می شود تا کودک به انجام و ادامه آن کار تشویق شود.
در سن دو تا سه سالگی، والدین باید نسبت به فحاشی کودکان با بی اعتنایی و بی تفاوتی واکنش نشان دهند. در غیر این صورت کودک متوجه می شود که می تواند با فحاشی والدین را کنترل یا خشمگین کند. در نتیجه به کار خود ادامه می دهد. همچنین در این سن بهتر است کودک از محیطی که فحش را آموزش دیده مانند مهد کودک دور شود یا محیط دوستانش تغییر پیدا کند.
اما از سن پنج سالگی به بعد کودک متوجه مفهوم فحش می شود بنابراین بی اعتنایی دیگر فایده ای ندارد. در این سن بهتر است والدین قاطعانه با کودک شان صحبت کنند. آنها در صورت ادامه این رفتار می توانند کودک را از انجام برخی کارها محروم کنند. مثلا آنها برای تنبیه می توانند به مدت یک روز اجازه ندهند کودک بد زبان از اسباب بازی مورد علاقه اش استفاده کند.
اگر کودک در جمع فحاشی کرد باید والدینش او را به اتاق دیگری ببرند و به او تذکر دهند که باید رفتارش را تغییر دهد، در غیر این صورت جمع را ترک می کنند؛ هرچند این کار تهدید محسوب نمی شود اما اگر کودک فحاشی اش را ادامه داد باید این تهدید را عملی کنند تا کودک بفهمد که آنها جدی صحبت می کنند.
در ضمن اگر والدین خود ناسزا می گویند باید این رفتار را ابتدا در خودشان اصلاح کنند. همچنین اگر کودک همراه با فحش دادن، رفتارهای خشونت آمیز، پرتحرک، لجبازی و نافرمانی هم انجام می دهد باید به طور جدی این مساله بررسی شود.
