به گزارش تسریر به نقل از نیو اطلس، به نظر می‌رسد باید هدست‌های واقعیت افزوده حجیم را فراموش کنیم، چرا که لنزهای تماسی هوشمند در راه هستند تا نمایشگرهای واقعیت افزوده را دقیقاً روی قرنیه چشم ما قرار دهند.
همه چیز در مورد پوشیدنی‌های هوشمند، حول محور راحتی و قابل حمل بودن است. کوچکترین و قابل حمل‌ترین شکل از یک صفحه نمایش که می‌توانیم تصور کنیم، یک لنز تماسی است که مستقیماً روی چشم ما قرار گیرد.
شرکت “موجو ویژن” که یک شرکت مستقر در کالیفرنیای آمریکا است، می‌خواهد لنزهای تماسی هوشمند با قابلیت واقعیت افزوده(AR) بسازد و از سال ۲۰۱۵ روی طراحی آنها کار می‌کند و آخرین نمونه اولیه آن موسوم به “موجو لنز” اکنون اولین آزمایش انسانی فناوری خود را به انجام رسانده است.
بدین ترتیب، درو پرکینز(Drew Perkins)، مدیر عامل این شرکت، اولین فردی بود که از این لنزهای تماسی استفاده کرد و تجربه خود را به اشتراک گذاشت.
همین چند ماه پیش بود که گزارش شد شرکت “موجو ویژن” در حال کار روی این لنزهای تماسی هوشمند است که قادر به نمایش تصاویر روی چشم هستند. این شرکت قصد دارد با ارائه متراکم‌ترین نمایشگر جهان روی سطحی که قطر آن بیش از ۰.۵ میلی‌متر نیست، به این هدف دست یابد.
این لنز هوشمند دارای کوچکترین و متراکم‌ترین صفحه نمایش در جهان است که قادر به نمایش محتوای پویا است. این نمایشگر تنها رنگ سبز را نشان می‌دهد و در واقع یک میکروال‌ای‌دی با قطر کمتر از ۰.۵ میلی‌متر و با وضوح ۱۴ هزار پیکسل در هر اینچ است.
این لنز دارای یک پردازنده “ARM Core M۰”، یک رادیوی ۵ گیگاهرتزی با قابلیت ارتباط با تأخیر بسیار کم و یک شتاب‌سنج، ژیروسکوپ و مغناطیس‌سنج برای ردیابی حرکات چشم کاربر با دقت بسیار بالا است تا اطمینان حاصل شود که تصاویر واقعیت افزوده که نمایش داده می‌شوند، در حالی که چشم کاربر در حال حرکت است، ثابت باقی بمانند.
این دستگاه دارای یک ریزباتری است که در صنعت پزشکی از آن استفاده می‌شود و در حلقه بیرونی آن تعبیه شده است. این باتری به اندازه کافی قدرتمند است که در نسخه نهایی محصول در تمام طول روز کار کند و همچنین به صورت بی‌سیم شارژ می‌شوند.
برای کنترل این لنز هوشمند نیز نیازی به کنترل‌های دستی، گوشی هوشمند یا حتی ورودی‌های عصبی نخواهد بود.
همه اینها به قدری فوق العاده ظریف و جمع و جور کنار هم قرار گرفته‌اند که می‌توان آن را روی قرنیه چشم چسباند و خللی هم در روند پلک زدن و بینایی کابر به وجود نمی‌آورد.
این لنز هوشمند چه کاری می‌تواند انجام دهد؟
“موجو ویژن” می‌گوید کاربرانش می‌توانند متون، تصاویر گرافیکی و حتی محتوای ویدیویی را از طریق این لنزهای تماسی هوشمند، چه در داخل خانه، چه در خارج از منزل یا حتی زمانی که چشمانشان بسته است، مشاهده کنند!
این شرکت رابط بصری خود را به گونه‌ای توسعه داده است که با استفاده از فناوری ردیابی چشم کار کند تا کاربران برای تعامل با محتوای در حال انتقال، نیازی به قرار گرفتن در حالتی خاص یا استفاده از تلفن هوشمند خود نداشته باشند.
تاکنون تنها کسی که این لنزها را استفاده کرده “پرکینز” است که باید به تجربه وی اعتماد کنیم. “پرکینز” پس از نصب این لنزهای تماسی گفت: من متوجه شدم که می‌توانم با قطب نما تعامل داشته باشم تا جهت و مسیر خود را پیدا کنم، تصاویر را مشاهده کنم و از یک “تله پرامپتر”(اتوکیو) برای خواندن یک نقل قول آشنا استفاده کنم.
وی افزود: من به طور مستقیم آینده را با محاسبات نامرئی تجربه کردم. استفاده از این لنز بسیار الهام بخش بود. دیدن آینده به معنای واقعی کلمه که زبان از بازگویی حسم قاصر است.
سامانه “تله پرامپتر “یا به اصطلاح “اتوکیو” در سال ۱۹۵۰ اختراع شد. امروزه پس از گذشت حدود ۶۰ سال استفاده از این سیستم رواج گسترده‌ای در میان تولیدکنندگان برنامه‌های تلویزیونی، گزارشگران و سازمان‌ها و شرکت‌های مربوط به پخش تلویزیونی پیدا کرده است.
سیستم “تله پرامپتر” در استودیوها جهت نمایش متن به مجریان خبر و برنامه به کار می‌رود و نیاز آنها به مشاهده برگه‌های چاپ شده را برطرف کرده و بدین‌ترتیب مجری قادر خواهد بود در حالی‌که کاملاً به دوربین نگاه می‌کند، متن خود را از “تله پرامپتر” بخواند. روش کار این سیستم به این صورت است که متنِ برعکس شده که به وسیله مانیتور زیر دوربین نمایش داده می‌شود، در شیشه‌ای که جلوی دوربین قرار دارد و از طرف مجری به صورت آیینه دیده می‌شود، منعکس شده و مجری برنامه آن را می‌بیند و با استفاده از پدالی که زیر پایش قرار دارد امکان کنترل حرکت متنِ در حال نمایش را دارد. در واقع یک سیستم کامپیوتری و یک نرم‌افزار، فرمان‌های ارسال شده از سمت کاربر را به حرکت متن تبدیل می‌کنند. در موارد پیشرفته نیز کارگردان خبر این امکان را دارد با یک سیستم کامپیوتری دیگر، متن را تغییر دهد یا یک متن فوری را برای مجری ارسال نماید.
“موجو ویژن” اکنون از این سامانه به شکلی نوآورانه و بسیار مینیاتوری در لنزهای خود بهره برده است.
این لنزها چه زمانی به بازار عرضه خواهند شد؟
پاسخ کوتاه این است که این اتفاق به این زودی‌ها رخ نخواهد داد. دلیل آن نیز فقط توسعه و پیشرفت فناوری‌های آن نیست. شرکت “موجو ویژن” از نظر فناوری پیشرفت قابل توجهی داشته است تا این آزمایش را ممکن کند، اما در آینده با چالش‌هایی نظیر ماهیت نظارتی آن روبرو خواهد بود.
حتی “پرکینز” نیز مجبور به انجام آزمایشات پیش‌بالینی و کاهش خطرات ایمنی قبل از نصب این دستگاه روی چشمان خود شد. بنابراین، قبل از اینکه کاربران دیگر بخواهند این لنزهای تماسی هوشمند را در اختیار بگیرند، “موجو ویژن” باید نشان دهد که آنها ایمن هستند و باید چندین مطالعه بالینی را در آینده نزدیک انجام دهد و از سازمان غذا و داروی آمریکا(FDA) نیز تاییدیه بگیرد.
این شرکت همچنین قصد دارد دستگاه خود را برای توسعه دهندگان برنامه که قادر به اضافه کردن ویژگی‌های بیشتری خواهند بود، باز کند. بنابراین، کاربران آزمایش‌های آتی نیز ورودی‌هایی را در مورد نرم‌افزار و برنامه‌ها و نحوه عملکرد آنها در دستگاه ارائه می‌کنند که برای تنظیم دقیق تجربه استفاده از این دستگاه استفاده خواهد شد.
“پرکینز” می‌گوید: این ابزاری است که می‌تواند به افراد در طول روز یک دستیار نامرئی بدهد تا بدون از دست دادن دسترسی به اطلاعاتی که نیاز دارند، تمرکز کنند و در هر موقعیتی احساس اطمینان کنند.
وی افزود: ما امیدواریم ببینیم که “موجو لنز” زندگی افراد دارای اختلال بینایی را با بهبود توانایی آنها در انجام کارهای روزانه که بسیاری از ما آنها را بدیهی می‌دانیم، متحول می‌کند. من تصور می‌کنم ورزشکاران مبتدی و حرفه‌ای نیز بتوانند از این لنز استفاده کنند تا بتوانند باهوش‌تر تمرین کنند و متمرکز بمانند.
وی ادامه داد: شرکت ما یک لنز تماسی هوشمند با قابلیت‌هایی ایجاد کرده است که تاکنون فقط در داستان‌های علمی-تخیلی تصور و در دنیای واقعی، غیرممکن تلقی می‌شد.
این شرکت هنوز اعلام نکرده است که چه زمانی محصول خود را به بازار روانه می‌کند، اما “استیو سینکلر” معاون ارشد بازاریابی این شرکت در مصاحبه‌ای تخمین زده است که قیمت آن چیزی در حدود قیمت یک گوشی هوشمند پرچم‌دار باشد.
ضمن اینکه به نظر می‌رسد پوشیدن این لنز هوشمند کمی دشوار باشد، زیرا برای کار در یک جهت خاص طراحی شده است.
در مجموع، این لنز هوشمند قطعاً یک فناوری نسل جدید و متعلق به آینده به نظر می‌رسد، چرا که هدست‌های واقعیت مجازی و افزوده هنوز در سطح ابتدایی هستند.
