به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تسریر، رییس مرکز تحقیقات بیماری های نوپدید و بازپدید انستیتو پاستور ایران ضمن تشریح جزئیات ابتلا و گسترش بیماری آبله میمونی، گفت: با توجه به تجربه پاندمی کووید۱۹ و مشکلاتی که در این مدت برای جامعه جهانی ایجاد کرده است، توجه به هر بیماری نوپدید و بازپدیدی در هر گوشه از جهان بسیار بیشتر از قبل شده است. در روزهای گذشته مردم دنیا نگران شیوع بیشتر آبله میمونی شده‌اند که گزارشاتی از آن در کشورهای اروپایی و آمریکایی منتشر شده است.
دکتر احسان مصطفوی با اشاره به اینکه آبله میمونی توسط ویروس آبله میمون ایجاد می‌شود که یکی از اعضای خانواده ویروس‌های آبله است، تاکید کرد: اگرچه شدت آن بسیار کمتر از بیماری آبله انسانی است و احتمال سرایت آن هم کمتر است. این بیماری بیشتر در مناطق دورافتاده کشورهای مرکز و غرب آفریقا، در نزدیکی جنگل‌های بارانی استوایی رخ می‌دهد و بیشتر موارد این بیماری خفیف است.
عضو هیات علمی انستیتو پاستور ایران، بیان کرد: آبله میمونی ضایعات جلدی (بثورات پوستی) در صورت و قسمت‌های مختلف بدن ایجاد می‌کند. دوره نهفتگی آبله میمونی، یعنی از زمان ابتلا به عفونت تا شروع علائم، معمولاً ۶ تا ۱۳ روز است اما شاید تا ۲۱ روز هم طول بکشد. این بیماری معمولا با نشانه‌هایی مشابه سرماخوردگی آغاز می‌شود. دوره تهاجم اولیه ویروس می‌تواند تا ۵ روز طول بکشد که با تب، سردرد شدید، تورم غدد لنفاوی، کمر درد، درد عضلانی و کمبود انرژی شدید ظاهر می‌شود.
او با تاکید بر اینکه تورم غدد لنفاوی از علائم اصلی آبله میمونی است، تصریح کرد: هنگامی که تب شروع می‌شود، جوش‌ها و التهاب‌های پوستی، شبیه آبله مرغان، ایجاد می‌شوند که اغلب از صورت شروع می‌شوند، سپس به سایر قسمت‌های بدن، معمولاً کف دست‌ها و کف پا گسترش می‌یابند.
مصطفوی، گفت: مشکلات پوستی معمولاً طی یک تا ۳ روز پس از ظهور تب آغاز می‌شود. بثورات پوستی حدود ۹۵درصد موارد بر روی صورت، ۷۵درصد موارد بر کف دست و کف پا و ۳۰ درصد موارد بر اندام‌های تناسلی ظاهر می‌شوند. همچنین می‌تواند غشای مخاطی دهان را هم درگیر کند. این ویروس می‌تواند برای قرنیه چشم هم مشکلاتی را ایجاد کند و در موارد شدید باعث نابینایی شود. درگیری پوستی با گذشت زمان افزایش می‌یابد و رنگ بثورات پوستی به سمت زردی می‌رود. در موارد شدید، این ضایعات می‌توانند قسمت‌های زیادی از پوست را از بین ببرند. با پیشرفت بیماری، ویروس به مغز و نخاع می‌رسد و باعث التهاب مغز و نخاع می‌شود که می‌تواند به آسیب مغزی و مرگ منجر شود.
وی با بیان اینکه میزان مرگ‌ومیر موردی برای این ویروس در آفریقا، از حدود یک تا ۱۵ درصد در بزرگسالان و حدود ۱۵ تا ۲۰ درصد در کودکان متفاوت گزارش شده است، اظهار کرد: شدت بثورات به میزان قرار گرفتن در معرض ویروس و وضعیت سلامت بیمار مربوط می‌شود. عفونت معمولاً خود به خود برطرف می‌شود و بین ۱۴ تا ۲۱ روز طول می‌کشد. آبله میمونی می‌تواند زمانی که فردی در تماس نزدیک با فرد آلوده باشد سرایت کند.
مصطفوی با اشاره به اینکه این ویروس می‌تواند از طریق پوست زخم شده، دستگاه تنفسی یا از طریق چشم، بینی یا دهان وارد بدن شود، اظهار کرد: این بیماری احتمالا بتواند از طریق رابطه جنسی هم منتقل شود. آبله میمون همچنین می‌تواند از طریق تماس با حیوانات آلوده مانند میمون‌ها، موش‌ها و سنجاب‌ها یا اشیاء آلوده به ویروس منتقل شود. این ویروس دارای قدرت بالای سرایت از افراد به یکدیگر نبوده و بیشتر به کسانی که با اشیای آلوده به این ویروس تماس طولانی داشته‌اند، سرایت می‌کند.
رییس مرکز تحقیقات بیماری‌های نوپدید و بازپدید انستیتو پاستور ایران، ادامه داد: از آن جایی که واکسن‌های نسل اول آبله انسانی دیگر در دسترس نیستند واکسن جدیدتری برای پیشگیری از آبله میمونی ساخته شده است و ضد ویروس‌های جدید هم در دست توسعه هستند.
وی درخصوص اخبار اخیر پیرامون آبله میمونی، بیان کرد: ایالات‌متحده آمریکا روز چهارشنبه نخستین مورد ابتلا به آبله میمون را در مردی تایید کرد که به تازگی به کانادا سفر کرده بود. در هفته اخیر مقامات اروپا نیز ده‌ها مورد ابتلا به این بیماری را تایید کرده‌اند. موارد ابتلا در اسپانیا، پرتغال و انگلستان که بیماری آبله میمون در آن بسیار نادر بوده است با رابطه جنسی بویژه رابطه جنسی نامتعارف در ارتباط بوده است.
موارد ابتلای گزارش شده در روزهای اخیر شامل ۹ مورد قطعی از انگلستان، ۱۴ مورد قطعی و ۲۰ مورد مشکوک از پرتغال، ۷ مورد قطعی و ۲۹ مورد مشکوک از اسپانیا و ۱۷ مورد مشکوک از کانادا، یک مورد قطعی از سوئد، آمریکا، بلژیک و ایتالیا و یک مورد مشکوک از فرانسه و استرالیا بوده است که جمع موارد گزارش شده را به ۱۰۷ مورد از ۱۰ کشور جهان رسانده است. با این وجود کارشناسان بهداشتی هنوز می‌گویند ما در آستانه یک اپیدمی بزرگ نیستیم و هنوز خطر برای عموم کم ارزیابی شده است.
